تعیین مناطق مستعد زمین لغزش در حوضه آبریز حبله رود براساس نظریه اقلیم اختری

اقلیم اختری از جمله مفاهیم جدیدی که می توان با اتکا به آن به تشریح و تبیین مسایل مربوط به ناپایداری های دامنه ای پرداخت. این مفهوم یک ویژگی اقلیمی است که منجر به شکل گیری یک سیستم شکل زا در سطوح اراضی می شود و ضمن اینکه استقلال هویتی ناحیه مورد نظر را حفظ می کند سبب بوجود آمدن یک سیستم شکل زای خاص ژیومرفیک در منطقه می شود. به طور کلی سه عامل انجماد، ذوب و اختلاف دما از پارامترهای اصلی اقلیم اختری می باشد که در بروز لغزش موثرند. خط برف دایمی ارتفاعی است که در سردترین دوره حاکم بر منطقه متوسط دما بر روی آن معادل صفر درجه سانتیگراد بوده است. در پایین خط برف دایمی ،خط تعادل آب و یخ قرار دارد که جریان یخ در دوره های یخچالی قادر بوده صدها متر پایین تر از خط برف دایمی جریان یابد. در منطقه بین خط برف مرز دایمی و خط تعادل آب و یخ شرایط بسیار مساعدی برای پدیده های زمین لغزش وجود دارد که در این تحقیق به شناسایی مناطق مساعد زمین لغزش در زمان کنونی و دوران چهارم زمین شناسی در حوضه آبریز حبله رود پرداخته شده است. در شرایط کنونی میانگین دمای سالانه در حوضه حبله رود بین 18/3 درجه سانتی گراد در دشت گرمسار تا 0/5 درجه سانتی گراد در ارتفاعات 4000 متری البرز متغیر میباشد و خط همدمای 5 درجه سانتی گراد (مبنای تعادل آب و یخ) در ارتفاع 3100 متری قرار دارد. نتایج تحقیق نشان داد که حد گسترش زبانه های یخچالی در آخرین دوره یخچالی در حوضه حبله رود، در ارتفاع 2900 متری قرار داشته است. همچنین با مبناء قرار دادن متوسط دمای 5 درجه سانتیگراد به عنوان خط تعادل آب و یخ مشخص گردید که در این دوره خط تعادل آب و یخ هم در ارتفاع 2200 متری قرار داشته و میانگین دمای هوا نیز بین -5/5تا 12/3 درجه سانتیگراد متغییر بوده است.

کلیدواژه ها:

زمین لغزش ، نظریه اقلیم اختری ، دوران یخچالی ، حوضه حبله رود