معماری زیر زمینی راهکاری در جهت نگه داشت انرژی در فضاهای شهری

در سال های اخیر، استفاده از فضاهای زیرزمینی به طور گسترده ای به عنوان راه حلی برای ایجاد توسعه پایدار شهری شناخته شده است. در معماری کویری ایران، زمانی برای همساز بودن با اقلیم، بخش مهمی از ساختمان در دل خاک قرار می گرفت که در گرمای تابستان این بخش زیرزمینی تا 10 درجه خنک تر از دمای بیرون بود. توده حجیم خاک، عایق خوبی برای حرارت می باشد. در نتیجه ساختمان های زیرزمینی در تابستان خنک تر و در زمستان گرم تر از خانه های روی زمین هستند. مزیت این نوع معماری در تک بناها برای نگه داشت انرژی به اثبات رسیده است. این تحقیق ضمن بیان فوائد به کارگیری این معماری در تک بنا، یک گام فراتر گذاشته و این معماری را در سطح کلان شهری بررسی می نماید. هدف این تحقیق بیان فرصت های جدید با گسترش فضاهای شهری زیرزمینی؛ با قرار گرقتن تمام یا قسمتی از ساختمان های شهری در دل زمین؛ و نیز بررسی راهکار های شهرسازی در جهت اجرایی شدن آن، به منظور نگه داشت انرژی است. دلایل رفتن به زیر زمین و مسائل اقتصادی در نگه داشت انرژی، در این معماری بیان شده و چالش ها ، معایب و مزایای آن از نظر اجرایی همراه با چند نمونه از مطالعات موردی تشریح شده است.

کلیدواژه ها:

معماری زیر زمینی ، نگه داشت انرژی ، شهر سازی ، راهکارهای اجرایی