راهکارهای مدیریت بحران در سکونتگاه های بافت فرسوده(مطالعه موردی: کهریزک)

بر اساس شاخص های مصوب شورای عالی شهرسازی و معماری ایران، بافت فرسوده شهری به محدوده یا بلوک شهری اطلاق می شود که بیش از 50 درصد بناهای آن ناپایدار، معابر آن نفوذ ناپذیر و املاک آن ریزدانه باشد. بافت های فرسوده شهری و سکونتگاه های حاشیه ای و غیراستاندارد در کشورهای درحال توسعه، بنا به دلایلی از قبیل عدم رعایت معیارهای فنی و مهندسی در ساخت بنا، شبکه ارتباطی ناکارآمد، عدم وجود تاسیسات و تجهیزات شهری، بیش تر از سایر بافت های شهری در معرض خطر زلزله قرار دارند. ضرورت کاهش آسیب پذیری شهر در برابر زلزله، یکی از اهداف اصلی برنامه ریزی کالبدی و برنامه ریزی شهری محسوب می گردد. اهمیت آسیب پذیری برای شهر کهریزک در برابر زلزله، به خصوص بافت ها و فضاهای فرسوده آن، با عنایت به بستر طبیعی ناامن این شهر، لزوم سنجش میزان آسیب پذیری بافت های قدیمی(فرسوده) در این شهر و ارائه راهکارهای کاهش آسیب پذیری آن ها در برابر زلزله را در اولویت قرار داده است. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر راهکارهای مدیریت بحران در سکونتگاه های بافت فرسوده در شهر کهریزک با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد اصلاح وضعیت و باز آفرینی اقتصادی- اجتماعی و کالبدی بافت های مزبور و بازگرداندن مجدد آنها به حیات شهر، مستعد نمودن آنها برای پذیرش سرمایه های جدید و قرار دادن آنها در کانون توجه مدیران و مسئولان شهری باید مورد تاکید توسعه درونی شهرها با رویکرد بهسازی، نوسازی و باز آفرینی بافت های فرسوده و نابسامان قرار گیرد. بافت های فرسوده شهری بیشترین آسیب ها را در بحران ها به خود می بینند. در این میان مدیریت بحران از مقوله های بسیار مهم در این بافت ها به شمار می آید.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، سکونتگاه های بافت فرسوده ، کهریزک