مروری بر کاربرد داربست های نانولیفی و نانو ذرات دندریمر در بهبود زخم

لایه ی نانو الیاف الکتروریسی را می توان برای پوشش زخم استفاده کرد. این لایه دارای ساختار متخلخل ،سطح مخصوص زیاد و روزنه های کوچک می باشد که علاوه بر جلوگیری از هجوم میکرواورگانیسم های خارجی به سمت جراحت، مسیرحرکت مایع های ترشح شده از زخم را نیز کنترل می کند. از طرف دیگر تکنیک الکتروریسی،زمینه ی مساعدی را جهت افزودن دارو به نانو الیاف فراهم ساخته است. ضمنا داربست های نانولیفی که به شکل ساختار طبیعی ماتریس خارج سلولی هستند می توانند کاندید جذابی برای مهندسی بافت مشابه محیط طبیعی به منظور بازسازی بافت ارایه می شوند. روش عمده برای ساخت داربست های نانو لیفی شامل خودآرایی مولکولی، تفکیک فازی، الکتروریسی می باشد. در پوشش دادن سطحی به منظور ایجاد خاصیت ضدباکتری جدای از تکنیک افزودن ذرات ضد باکتری به نانو الیاف ، می توان از پلیمر های ضد باکتری نیز استفاده کرد. الیاف الکتروریسی شده را می توان با ژلاتین توام با دندریمر پوشش داد. شاخه های بسیار زیاد ستاره ای شکل پلی آمید و آمین(PAMAM) دندریمر G3.5 از طریق پیوند کووالانسی با ژلاتین به کمک EDC/NHS پیوند داده شده اند. سپس مورفولوژی الیاف ،قطر،اندازه ، نفوذپذیری و خواص مکانیکی مورد بررسی قرار گرفت. اتصال دندریمر ها به الیاف ژلاتینی از طریق پیوند کووالانسی نه تنها باعث افزایش ساختار ظرفیت بارگذاری دارویی نانو الیاف می شود، بلکه باعث افزایش انعطاف پذیری به منظور تولید الیاف الکتروریسی شده با چندین گروه عاملی می گردد.

کلیدواژه ها:

مهندسی بافت ، دندریمر ، داربست ، بهبود زخم