جایگزینی درمان های مبتنی بر فلوروکینولون ها در خط اول درمانی هلیکوباکتر پیلوری

هلیکوباکترپیلوری پس از کلونیزاسیون در معده ی انسان ، تحت شرایط خاص منجر به بروز بیماری هایی نظیر زخم پپتیک، گاستریت مزمن و سرطان معده می گردد. با استناد به اینکه سازمان بهداشت جهانی((WHO، هلیکوباکترپیلوری را در گروه اول عوامل کارسینوژنیک طبقه بندی کرده است، بنابراین ریشه کن سازی آن امری مهم تلقی می شود. درسال های اخیربا توجه به مقاومت آنتی بیوتیکی وسیع هلیکوباکترپیلوری نسبت به داروهایی نظیر مترونیدازول،کلاریترومایسین و آموکسی سیلین پروتکل های درمانی گوناگونی مبتنی بر فلوروکینولون ها برای درمان های جایگزین هلیکوباکترپیلوری پیشنهاد شده است. از جمله مشتقات دارویی جدید فلوروکینولون ها می توان به لووفلوکساسین اشاره کرد. در طی ده ه ی اخیر درمان خط اول مبتنی بر کلاریترومایسین با کاهش اثربخشی همراه بوده، به طوری که ریشه کن سازی آن به کمتر از %70-80 رسیده است. درمان خط دوم هلیکوباکترپیلوری، یک درمان چهارگانه شامل: بیسموت + تتراسایکلین+ مترونیدازول PPI+ است، اما این رژیم درمانی دارای عوارض جانبی بسیاری بوده و ریشه کنی آن((%70 درمقایسه با ریشه کنی درمان چهارگانه حاوی لووفلوکساسین (%81) کمتر می باشد. بر اساس گزارش توافق ماستریخت III رژیم درمانی خط سوم، مبتنی بر استفاده از کشت باکتریایی با تست های حساسیت ضدمیکروبی است، اما به دلیل حساسیت پایین کشت های باکتریایی((<%60 و انجام شدن انحصاری تست های حساسیت آنتی بیوتیکی در مراکز خط سوم، این نوع درمان به صورت گسترده در دسترس نمی باشد. بر اساس توافق ماستریخت IV و افزایش روزافزون مقاومت آنتی بیوتیکی هلیکوباکترپیلوری، پیشنهاد می شود از درمان های حاوی فلوروکینولون ها به ویژه لووفلوکساسین به عنوان درمان خط اول هلیکوباکترپیلوری استفاده نمود.