استفاده از اتصالات اصطکاکی در سیستم های نمای ساختمان

از زمان شکل گیری معماری مدرن نماهای شفاف شیشه ای( Architectural glazing ) از پر استفاده ترین سیستم های پوسته ساختمانی در ساختمانهای بلند محسوب می شدهاند. انگیزه اصلی استفاده از این سیستم های پوسته ساختمان، شفافیت و ارتباط بصری محیط داخل ساختمان با محیط پیرامون و استفاده از نور طبیعی در فضاهای درونی ساختمان است. یکی از موارد حساس در طراحی و اجرای این سیستمهای پوستهای سازگار نمودن رفتار مکانیکی پوسته شیشهای با سازه اصلی ساختمان خصوصا تحت اثر نیروهای جانبی است. سازه ساختمان تحت اثر نیروهای جانبی وارد بر آن عموما باد و زلزله – تغییر مکانهای جانبی را تجربه می کند که انتقال پیدا کردن آنها به سیستم نمای ساختمان، در صورت اندیشیده نشدن راهکارهای مستهلک کننده، می تواند منجر به خرابی و یا حتی تخریب کامل سیستم نما گردد. از راهکارهای عمومی برای جلوگیری از تخریب ساختار شیشه نما که در آیین نامه های مختلف زلزله از جمله آخرین ویرایش از آیین نامه 2800 ایران به آن اشاره شده، ایجاد فاصله مابین المان های شیشهای و اجزای فلزی ساختار نما است که عموما برای پانل های بزرگ ناممکن بوده و در اکثر سیستم های شفاف شیشهای قابل استفاده نیست. از دیگر راهکارهای جلوگیری از انتقال اثرات مخرب تغییر مکان عرضی به سیستم نما، استفاده از اتصالات مستهلک کننده ( dissipative connections ) به عنوان اعضای مرتبط کننده پوسته ساختمان به سازه اصلی میباشد. در این مقاله مکانیزمهای مستهلک کننده مختلف اتصال مکانیکی سیستم نما به سازه معرفی شده و بر اساس جزییات اجرایی اتصال و عملکرد تغییر مکانی در قبال نیروهای وارده مورد تحلیل و بررسی قرار گرفتهاند. در این رابطه تاکید بیشتری بر اتصالات اصطکاکی، به عنوان مکانیزم اتصالی که تا پیش از رسیدن به مرز خطر رفتار صلب از خود نشان می دهد، صورت گرفته است و نمونه ای از آن که برای استفاده در سیستم های نمای اتصال نقطه ای توسط نگارنده طراحی و ثبت اختراع بین المللی گردیده معرفی می شود.

کلیدواژه ها:

نمای شیشه ای ، تخریب غیر سازه ای ، اتصالات استهلاکی ، میراگر اصطکاکی