زمینه هاى توسعه نیافتگى سرزمین هاى ساحلى جنوب فارس مقارن با جنگ بین الملل اول

مقارن با جنگ بین الملل اول، ایران داراى 11 میلیون نفوس بود که بر اساس 25 ٪ شهرنشین، 50 روستایى و 25 ٪ عشایرى تقسیم بندى مى گردید. 90 ٪ از نیروى کار در بخش زراعت و دامدارى و صنایع روستایى و 10 ٪ نیز در بخش بازرگانى، صنایع شهرى و نظام ادارى مشغول بودند. در آغاز جنگ، ایران 3/1 تا 4/1از بودجه ى خود را به پرداخت دیون خارجى که عملاً به عنوان یک نظام ورشکسته ى اقتصادى، فاقد هرگونه توانمندى خاص در زمینه ى کارهاى زیر بنایى بود، این مسأله تبعات ویرانگر خود را بر بخش هاى جنوبى کشور نیز به وضوح نشان مى داد. جزایر و کرانه هاى ساحلى خلیج فارس در بخش ادارى بنادر خلیج فارس قرار داشتند که تحت حکمران منتصب از سوى دولت مرکزى ایران فعالیت مى نمود. عنوان حوزه ى ادارى بنادر خلیج فارس مشخصاً براى این بخش از خلیج فارس در دوره ى قاجاریه مورد استفاده ىمکرر قرار گرفته است. بندر دیلم و حوزه ى حیات داوود، رود حله، انگالى، زیراه و قسمتى از منطقه ى دشتستان ( در استان بوشهر کنونى)، شبه جزیره ى بوشهر، شهر بوشهر، بخشى از منطقه ى شیب کوه، منطقه و شهر لنگه، جزایر قشم، هنگام، لارک، هرمز، بخش دریایى بستک، برخلاف آن که خود بستک تابع حکومت فارس بود، شهر بندر عباس و توابع آن شامل میناب، بیابان و جاسک از مهم ترین مناطق این حوزه ى ادارى وسیع بودند