بررسی اثرات کیفیت گزارشگری مالی وناکارایی سرمایه گذاری

کارایی سرمایه گذاری به صورت مفهومی، به معنی پذیرش پروژه هایی با ارزش فعلی خالص مثبت است و منظور از ناکارایی سرمایهگذاری، گذر از این فرصت های سرمایه گذاری(سرمایه گذاری کمتر از حد) و یا انتخاب پروژه هایی با خالص ارزش فعلی منفی(سرمایه گذاری بیشاز حد)است. در این تحقیق، سرمایه گذاری مورد انتظار، تابعی از فرصت های رشد تلقی شده و سرمایه گذاری کمتر از حد (انحراف منفی ازسرمایه گذاری مورد انتظار) و سرمایه گذاری بیش از حد (انحراف مثبت از سرمایه گذاری مورد انتظار)، به عنوان ناکارایی سرمایه گذاری مطرحشده است. برای ارزیابی کیفیت گزارشگری مالی، از مدل های کیفیت اقلام تعهدی استفاده شده است. از آنجا که سهامداران و بستانکاران دوگروه اصلی استفاده کننده اطلاعات مالی اند و فراهم آوردن اطلاعات مربوط و قابل اتکا برای این دو گروه، از دغدغه های اصلی مدیریت و سیستمهای اطلاعاتی حسابداری به شمار می رود، توجه به کیفیت اطلاعات تهیه شده برای این دو گروه ضرورتی خاص دارد. هدف این مقاله پرکردن اینفاصله با بررسی گزارشدهی مالی ودولتی به ویژه بررسی کمیت و نوع اطلاعات گزارش شده درگزارشات سالانه این سازمانها است این به نوبه خودباز کننده راهی برای انگیزش بالقوه جهت عملیات شفاف سازی در این سازمانها است

کلیدواژه ها:

کارایی سرمایه گذاری ، سرمایه گذاری کمتر از حد ، سرمایه گذاری بیش از حد ، کیفیت گزارشگری مالی