تجزیه پایداری ژنوتیپ های مختلف گلرنگ در تاریخ کاشت و رژیم های رطوبتی مختلف با دو روش پارامتریک

این پژوهش به منظور بررسی آثار متقابل ژنوتیپ و محیط برای عملکرد و سایر خصوصیات زراعی 15 ژنوتیپ گلرنگ در 6 محیط ( دو تاریخ کاشت و هر تاریخ کاشت دارای سه سطح آبیاری ) در سال زراعی 93-94 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان اجرا گردید. محاسبه پایداری با شاخص های پارامتریک اکووالانس ریک، واریانس پایداری شوکلا انجام شدند و ژنوتیپ های برتر بر مبنای هر روش تعیین گردیدند. ارزیابی واکنش ارقام بر مبنای اکووالانس ریک و واریانس پایداری شوکلا گروه بندی یکسانی را از پایداری ژنوتیپ ها نشان دادند. از بین ژنوتیپ های پر محصول دو ژنوتیپ 10 و 2 دارای کمترین میزان اکووالانس ریک و واریانس پایداری شوکلا بودند اما ژنوتیپ 10 به دلیل دارا بودن عملکرد بالاتر از متوسط کل به عنوان پایدارترین ژنوتیپ شناخته شد و ژنوتیپ دو به دلیل پایین بودن عملکردش از میانگین کل به عنوان ژنوتیپی با پایداری متوسط شناخته شد. ژنوتیپ های برتر این مطالعه می توانند در مناطق خشک و نیمه خشک کشور مورد کشت و کار قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

پایداری ، شوکلا ، اکووالانس ریک ، عملکرد دانه.