آموزش و پایداری

دانشگاه ها دارای مسئولیتی اخلاقی در قبال افزایش سطح آگاهی، دانش، مهارتها و ارزشهای مورد نیاز برای ایجاد آیندهای پایدار هستند، به ویژه اینکه آنها افرادی را پرورش میدهند که در آینده مسئولیتهای کلیدی جامعه را برای دستیابی به مدلی از زندگی پایدار به عهده میگیرند. در واقع، ما تنها زمانی میتوانیم جامعهای پایدار داشته باشیم که فعالیتهای دانشگاهی موجب ارتقاء سطح پایداری شود. اصلیترین ابزار دانشگاه برای دستیابی به این مهم، فعالیتهای آموزشی مرتبط با توسعه ی پایدار است. مفهوم آموزشی آموزش برای پایداری به همه سطوح آموزشی از مهد کودک تا دوره ابتدایی، دبیرستان، دانشگاه و در نهایت آموزش های دهه سوم زندگی و یادگیری مادامالعمر اشاره دارد و دارای اهداف یادگیری متفاوت، محتوای غنی و رهیافت های پداگوژیکی است. تکنیک های آموزشی آموزش برای پایداری باید توانمندی پاسخ های انتقادی و خلاقانه را در فراگیران ایجاد کند. این تکنیک ها اغلب ریشه در مفاهیم آموزشی موجود همچون یادگیری مسئله محور، یادگیری اجتماعی، یادگیری موقعیتی، رهیافت های ساختگرای اجتماعی برای یادگیری (به عنوان مثال: یادگیری اکتشافی، یادگیری مشارکتی)، یادگیری بر پایه تفکر نظاممند. با ایجاد ارتباط و پیوند بین این رهیافت های یادگیری و چالش های مرتبط با پایداری همچون پیچیدگی، عدم قطعیت و بین رشتهای بودن، مفهوم آموزش برای توسعه پایدار دارای نقشی منحصر به فرد خواهد شد. بر این پایه، هدف این پژوهش که به شیوهی مرور نظاممند و عمیق منابع و مطالب کتابخانه ای انجام شد، تبیین جایگاه آموزش برای پایداری در دانشگاه بود. نتایج گویای آن بود که آموزش های دانشگاهی از طریق اثرگذاری بر دانش، نگرش و ارزش های دانشجویان میتواند بر پایداری دانشگاه و به تبع آن، پایدارمحور شدن فعالیت های اقتصادی، اجتماع، و زیست محیطی جامعه اثرگذار باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش برای توسعه ی پایدار ، فعالیت های محیط دانشگاهی ، ارزش ها