تحلیل ابعاد معناشناختی واژه «قانون» در اصول قانون اساسی

قانون اساسی ایران، مهمترین قانون کشور و میثاق ملی است که پی گیری یا نظارت بر اجرای صحیح آن در نظام بخشی به جامعه بسیار حیاتی است. در این راستا در گام اول فهم صحیح مراد قانونگذار، به ویژه در رابطه با وازگان چند معنایی و پرکاربرد در اصول قانون اساسی ضروری می نماید. بر این اساس این مقاله به بررسی و تحلیل ابعاد معناشناختی واژه «قانون» به عنوان یکی از مهمترین و پرکاربردترین این وازگان پرداخته است، بدیهی است که یافتن مفهوم مناسب این واژه در هر یک از اصول قانون اساسی، آثار مهمی همچون مشخص شدن حدود صلاحیت نهادهای مذکور در قانون اساسی، تعیین حدود و قلمرو صلاحیت موضوعی نهادهای قاعده گذار در وضع قواعد حقوقی و فوایدی همچون کمک به مفسر در ارائه تفاسیر همگون، متقن و قابل دفاع از متن اصول را در پی خواهد داشت. لذا در این مقاله با توجه مشروح مذاکرات مجلس بررسی نهایی قانون اساسی، مذاکرات شورای بازنگری قانون اساسی، قوانین عادی و رویه های اساسی، 5 معنای مختلف برای این واژه شناسایی شده است (1. قانون عادی به معنای خاص، 2. احکام شریعت اسلام، 3. هنجارهای حقوقی در مفهوم عام، 4. قانون اساسی، 5. قانون اساسی و قانون عادی در معنای عام.) که در هر استعمال معنای مورد نظر قانونگذار با توجه به انواع کاربرد و شیوه استعمال آن در اصول قانون اساسی، معرفی و تبیین شده است.

کلیدواژه ها:

قانون ، ابعاد معناشناختی ، اصول قانون اساسی