نقش اسمای حسنای خداوند در میدان های معناشناسی وعد و وعیدهای الهی در قرآن

معناشناسی واژگان قرآن، از روش های نوین پژوهش در قرآن کریم است. در این نگرش، پس از انتخاب کلمات کلیدی قرآن، حوزه های معناشناسی هر واژه به همراه ارتباط سیستمی میان آنها بررسی شده و برخی لایه های معنایی آیات ظاهر می گردد. این رویکرد سعی دارد، با ملاحظه بافت و سیاق و با توجه به مجاورت کلمات و تکیه بر مجموعه یا بافت کلی قرآن، انسجام و پیوستگی معارف قرآن را روشن نماید. از روش های بیان افعال خداوند در قرآن، تعلیل نمودن هریک از آنها به اسماء و صفات الهی است. وعده و وعید به عنوان فعلی از افعال خداوند، نیز از این امر مستثنی نمی باشد. بنابر آیات قرآن اسمائ و صفاتی که خداوند از آن برخوردار است در صدور وعد و وعید نسبت به انسان نقش اساسی دارد، گاهی از مضمون آیات وعد و وعید، مفهوم صفات الهی در بیان مفسران آمده است. تحقیق حاضر سعی دارد با استفاده از روش یاد شده، نقش کلیدی اسماء و صفات حق تعالی نظیر: رحیم، غفور، حکیم، عزیز، غنی را در تبیین میدان های معنایی وعد و وعیدهای الهی خطاب به انسان های مختلف نظیر: پیامبران، مؤمنان، کافران، ظالمان و ... با نظر به سیاق و روابط هم نشینی کلمات در آیات تبیین نماید.

کلیدواژه ها:

اسماء الحسنی ، وعد و وعید ، حکیم ، غفور ، رحیم ، عزیز ، غنی