واژه ی «وحی» در قرآن کریم و جایگاه مبانی حکمت متعالیه در تحلیل معنایی آن

واژه ی «وحی» و مشتقات آن در قرآن کریم، نزدیک به هفتاد بار تکرار شده است. اهل تفسیر در توضیح این وا ژه، به ذکر اقسام گوناگونی پرداخته و هر قسم را از حیث معنا و مفهو ، متفاوت با قسم دیگر تلقی نموده اند. صدرالمتالهی شنیرازی، وحنی را مشنترکیمعنوی و عبارت از تعلیم الهی دانسته و بر اساس مبانی حکمت متعالیه ی خویش -همچون اصالت وجود، وحدت وجود و تشکیک وجود- وحی را امری وجودی و مشکک قلمداد نموده که دارای مراتب گوناگونی است و دایره ی شمول آن، تمام مراتب هستی را دربرمی گیرد. وحی در تمامی مراتب هستی دارای یک معنا و مفهوم است و تفاوت اقسام گوناگون آن، نه به کات و حقیقت وحی، بلکهبه تفاوت در مراتب وجودی دریافت کنندگان آن بازمی گردد.

کلیدواژه ها:

وحی ، وجود ، اصالت وجود ، تشکیک وجود ، اشتراک معنوی