تبیین عناصراصلی نقش دهنده به هویت در معماری خانه های سنتی ایران

بدون شک خانه ایکی از ارکان اصلی در زندگی هر انسانی می باشد. معماری خانه های سنتی ایرانی دارای هویت و شناسنامه ای انگاشته شده است که در این خانه ها ، مفهوم سکونت و به معنای کامل آن (سکنی گزیدن و آرامش یافتن) هم نوا با نیازهایمختلف انسانی فضا شکل می گرفته است که احتیاجات فرهنگی و طبیعی او را با مظاهر مختلف طبیعی(شب، روز، تابستان، زمستان و ...) و فرهنگ و آیین های انسانی جوابگو بوده است.با تغییر در نظام خانواده، فضای سکونت نیازمند تحول می شود کهدر زندگی امروزی هسته اصلی مسکن تحت شعاع تغییرات سنی کودکان و بزرگسالان خانواده و تغییر نیازهای آن ها در طولزمان است.عواملی مانند طلاق ازدواج و زندگی نکردن با سالمندان سبب این موضوع می شود که انتظارات و نیاز به مسکن روز به روز افزایش یابد.در خانه های سنتی این تغییرات در محیط خانواده گاهی سه نسل متوالی در خود جای می داد و این امر موجباستفاده از فضاهای مختلف می شد.هدف از این پژوهش تشویق به بازگشت ، گذشته نیست و تقلید از معماری سنتی بلکهپاسداشت این گنجینه گرانبهای تاریخی و دریافت چگونگی رخت بر بستن مفاهیم فضایی گرانقدر این خانه ها و جایگزینی آنها با فضاهای کم معنی و تک بعدی معاصر، هم چنین درس گیری معمارانه از این ارزش هاست به نحوی که در طراحی های جدید یا در تدوین ضوابط به معماری و برنامه ریزان کمک نماید. سعی بر آن است که با توجه به چشم انداز هویتی ، عملکردی و مفهومی و عناصر مهم مانند اصول معماری ایرانی از قبیل (درونگرایی، برونگرایی،زوجیت و...)در معماری سنتی استان همدان مورد بررسی قرار گیرد.روش پژوهش به شیوه میدانی(بازدید و برداشت از خانه های قدیمی) استفاده از منابع کتابخانه ای می باشد.

کلیدواژه ها:

خانه ، هویت ، معماری ، هویت ، اصول معماری