اثر بخشی واقعیت درمانی گروهی بر میزان رضایت از زندگی در زنان مطلقه در منطقه هفت شهرداری تهران

هدف از این تحقیق ، بررسی اثر بخشی واقعیت درمانی گروهی بر میزان رضایت اززندگی زنان مطلقه است . روش پژوهش نیمه آزمایش و جامعه ی آماری این تحقیق ، زنان مطلقه ی مراجعه کننده به مرکز مشاوره بهار زندگی و مرکز مشاوره مدیران خانه درمنطقه هفت شهرداری تهران است . با نمونه گیری داوطلبانه در محدوده ی شهرداری منطقه هفت وانتخاب نمونه ای به حجم 23 نفر ،افراد بصورت تصادفی در هر یک از گروههای آزمایش و کنترل به تعداد 12 نفر تقسیم شدند . گروه آزمایشی به مدت 8 جلسه تحت مشاوره ی گروهی واقعیت درمانی قرار گرفتند ودر مورد گروه کنترل هیچ اقدامی صورت نگرفت . ابزاری که در این تحقیق مورد استفادهقرار گرفت پرسشنامه ی بهزیستی روان شناختی است. روش تحقیق ، روش نیمه آزمایشی از نوع گروه کنترل نابرابر است . همچنینبرای بررسی و تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر روشهای آمار توصیفی از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شده است. یافته ها حاکی از این بود که مقدار F محاسبه شده در نمره رضایت از زندگی در این پرسشنامه معنا دار نبود. نتایج تحقیق نشان داد که واقعیت درمانی گروهی بر میزان رضایت اززندگی زنان مطلقه تاثیر مثبت معنا داری نداشته است

کلیدواژه ها:

واقعیت درمانی ، مشاوره ، روان شناسی ، رضایت از زندگی