دانش باستان شناسی،فضای آکادمیک و سازمان میراث فرهنگی،صنایع دستی و گردشگری

دانش باستان شناسی همواره سعی بر شناخت انسان و فرهنگ شکل گرفته توسط آن، با توجه به نمود های فرهنگی از آثار به جا مانده گذشتگان را دارد. همچنین از پس شناخت فرهنگ، شعور فرهنگی و هویت هر جامعه ای شکل می گیرد . در این پژوهش، هدف احیای رابطه صورت گرفته ما بین فضای آکادمیک و سازمان، با ابزاری به نام یاد آوری می باشد. سوال صورت گرفته در این پژوهش میزان ارتباط فضای آکادمیک با سازمان به چه شکل است و دغدغه و مشکلات به وجود آمده در هر دو فضا به چه صورت می باشد دلیل عام نبودن یک پدیده که در ذات به عام بر می گردد، شکل نگرفتن شناخت از آن پدیده است .یکی ار رسالت های باستان شناسی و همه علوم تبدیل یک پدیده خاص به یک پدیده عام است. فضای آکادمیک برای رسیدن به اهداف باستان شناختانه خود ، نیاز به سازمان دارد و همچنین سازمان، نیازمند باستان شناسی است.امروزه میزان ارتباط این دو فقط و فقط در حد رفع نیاز خود می باشد، که این ابتذال محض است.چه بسا که ارتباطی که در پس نیاز در حال تداوم باشد دیگر به معنای استفاده نیست بلکه به معنای سو استفاده است.این نوع کنش، با این مفهوم، در جامعه کنونی شکل گرفته است. سازمان اساسا فرم باستان شناسی ندارد و آن مقدار هم که داشته از دست داده است. باستان شناسانی که تنها نگرش به یک جامعه خاص، برای شناخت داشته باشند ،درواقع نه باستان شناسی و نه رسالت آن را نمی دانند، چه بسا که برای ترویج یک پدیده، مروج باید شناخت و آگاهی از آن پدیده را به دست آورده باشد. یکی ار رسالت های باستان شناسی و همه علوم تبدیل یک پدیده خاص به یک پدیده عام است. حقنه کردن ،از طرف هر دو مورد پژوهش ،باعث ناباوری عام نسبت به مسئله می شود و ناباوری تبدیل به باور، به عنوان امر خاص، برای خاص نمی شود،ولی برای عام ممکن است! چیزی که تا به امروز کم و بیش شاهد آن بوده ایم. این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد.

کلیدواژه ها:

سازمان ، فضای آکادمیک ، باستان شناسی ، فرهنگ ،