اثرات سوء سوزاندن بقایای گیاهی مزارع و روشهای جایگزین آن بمنظور حفظ محیط زیست و تولید پایدار

در تعریف امنیت غذایی اشاره میشود به دسترسی همه افراد به غذا در تمام زمانها که این نشان دهنده تولید محصول، فراوری، بسته بندی و عرضه آن به بازارهای مصرف مای شود بنابراین اولین گام در این فرایند تولید محصول و تداوم آن در طی سالها است، بطوریکه نه تنها این عمل در طول زمان دچار نقصان نشود بلکه همواره در حال رشد و بهبود کمی و کیفی تولیدات گردد. در کشاورزی امروز ، استفاده حداکثری از ظرفیت های بستر تولید و خرج کردن از محیط زیست و منابع طدیعی در راستای عملکرد بیشتر محصول در زماان کمتر و اجرای کشتهای مداوم و پی در پی و بروز مشکلاتی نظیر فرسایش اراضای در ادار عدم بکارگیری روشهای خاکورزی مناسب و هدر رفت آب درکاربرد روشهای غیر اصولی مصارف آن، آلودگی محیط زیست و منابع آبی با افزایش مصرف سموم و کودهای شیمیایی در جهت مبارزه با علفهای هرز، آفات، بیماریها و تغذیه خاک و در نتیجه کاهش تنوع زیستی و خسارات وارده به محیط زیست مرسوم می باشد که این عوامل تولید را در گذر زمان به مخاطره می انادازد. دسترسی به سیکل تولید مناسب مستلزم آغاز مراحل تولید بلافاصله بعد از برداشات محصول قبلی می باشد. بنابراین حفظ باروری خاک، میکروار گانیسمهای آن و از سوی دیگر آمادهسازی بستر خاک برای کشت محصول بعدی، از زمان درو محصول آغاز می شود که اولین قدم چگونگی حذف بقایای محصول برداشت شده می باشد. چرا که به مخاطره افتادن بسترهای تولید ، علاوه به از دست دادن عملکرد، با گسترش و تداوم و با گذشت زمان این موضوعات دستیابی به امنیت غذایی را هم به خطر می اندازد . در این نوشته سعی شده راهکارهای حذف بقایای گیاهی و روش های آماده سازی اصولی زمین با توجه به شرایط بخصوص شهرستان سواد کوه مورد بررسی قرارداده شود.

کلیدواژه ها:

تولید پایدار ، بقایای گیاهی ، محیط زیست ، عملکرد