تحلیلی بر تابآوری سکونتگاه های مناطق روستایی در برابر زمین لرزه (مطالعه موردی: روستاهای بخش لاریجان آمل)

نواحی روستایی به علت فقر شدیدتر و دانش و تکنولوژی محدودتر نسبت به سکونتگاه های شهری در برابر مخاطرات طبیعی آسیبپذیرترند. به همین دلیل استفاده از تمام ظرفیتهای مناطق روستایی جهت کاستن از میزان آسیبپذیری امری ضروری و اجتنابناپذیر میباشد. هدف مقاله حاضر بررسی توسعه ظرفیتی بخش لاریجان شهرستان آمل جهت کاهش میزان خسارات احتمالی بر اثر زلزله میباشد. تحقیق حاضر به صورت توصیفی– تحلیلی و میدانی بوده و جامعه نمونه مورد بررسی 200 نفر از سرپرستان خانوار می باشند که با استفاده از فرمول کوکران تعیین شدند. سپس پرسشنامه ها به صورت تصادفی ساده/سیستماتیک بین آنها توزیع گردید. داده های مستخرج از تحقیق در محیط نرمافزاری Spss با استفاده از آزمون فریدمن و t تک نمونهای مورد سنجش و تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج بدست آمده حاکی از ظرفیت بالای بخش لاریجان در ابعاد کالبدی- فضایی و نهادی و ظرفیت پایین در بعد اقتصادی – اجتماعی در برابر مخاطرات طبیعی بویژه زمین لرزه میباشند.

کلیدواژه ها:

زمین لرزه ، تاب آوری ، توسعه روستایی ، لاریجان