بکارگیری منطق بولین برای یافتن مکان های بهینه صنایع ( مطالعه موردی اصفهان بزرگ)

برنامه ریزان جهت تعیین اهداف و یافتن علل و معلول های مشکلات منطقه ای بایستی عناصر مکان گزینی و زیر ساخت ها و استعدادهای بالقوه منطقه را در نظر داشته باشند. لذا عمران ناحیه ای با مکان گزینی صحیح و متناسب یک پروژه صنعتی در هر منطقه مترادف است, و هیچ منطقه ای توسعه نمی یابد, مگرآنکه ساختار طبیعی و عوامل انسانی دخیل در آن منطقه مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. امروزه یافتن مکان های مناسب برای ایجاد یک کاربری در حوزه جغرافیایی معین جزء مراحل مهم پروژه های اجرایی , به ویژه در سطح کلان وملی, به شمار می رود. مکان های تعیین شده باید در حد امکان همه شرایط را دارا باشند و عدم بررسی این شرایط قبل از اجرای پروژه, نتایج نامطلوب فراوانی به دنبال خواهد داشت. استان اصفهان یکی از مهمترین مناطق جغرافیایی کشور است که همواره مورد توجه برنامه ریزان و دست اندر کاران توسعه اقتصادی کشور بوده است. ناحیه مرکزی این استان, قطب صنعتی استان بوده و وضعیت زیست محیطی آن به مرحله بحرانی رسیده است. یکی از گام هایی که در راستای جلوگیری از توسعه بیش از حد صنایع در اصفهان و پیامدهای آن برداشته شده, قانون ممنوعیت استقرار صنایع در شعاع 50 کیلومتری شهر اصفهان است که به نظر می رسد این قانون بدون مطالعات و مستندات کافی به تصویب رسیده است. هدف از اجرای این مطالعه بازنگری محدوده ممنوعیت استقرار صنایع با تکیه بر سیستم اطلاعات جغرافیایی, جلوگیری از تراکم صنایع در قسمت های خاص و نهایتا حرکت به سمت توسعه پایدار است.

کلیدواژه ها:

سیستم اطلاعات جغرافیایی ، صنایع ، مکانیابی ، تصمیم گیری چندمعیاره