چالش های شورای شهر در مدیریت شهری تهران

محلی گرایی به عنوان یک استراتژی با هدف تفویض قدرت و منابع به مدیران محلی و به دور از کنترل مرکزی، می تواندساختارها و جوامع محله ی دموکراتیک را ایجاد نموده تا در چهارچوب توافق شده میان حکومت مرکزی و محلی به حداقلی از استانداردهای ملی و اولویت های سیاسی رسید. در کشور ما همانند بسیاری از کشورهای جهان، نهادهای محلی در راستای تحقق عدم تمرکز اداری بنیان شده اند. شوراهای شهر یکی از مهم ترین انواع نهادهای مذکور است که به همراه ارگان اجرایی شهری (شهرداری ها) عهده دار مدیریت امور شهر می باشند. شورای شهر عبارت است از جایگاهی که اعضای آن با رای مردم انتخاب می شوند و در الگوی مدیریت شهری تهران که الگوی مدیر- شورا محسوب می شود، وظیفه انتخاب شهردار، تصویب مصوبات و قوانین شهری و همچنین نظارت بر نحوه اجرای آنها را به عهده دارد. پژوهش حاضر که با روش توصیفی- تحلیلی انجام گرفته است، به دنبال واکاوی عملکرد شورای شهر تهران به عنوان قوه مقننه شهری بر مدیریت شهری پایتخت به عنوان یک دولت محلی است. همچنین با هدف ارتقاء سطح کارآمدی شوراها به ارائه راهکار جهت کاهش آسیب ها به منظور تحقق مدیریت شهری موفق اقدام شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که مشکلات جهت تحقق مدیریت شهری کارآمد در تهران در وجه کارکردی به نسبت حوزه ساختاری بیشتر است. از موارد آسیب شناسی شده می توان به عدم اطلاع شهروندان از عملکرد شورای شهر تهران، نبود بسترهای لازم جهت مشارکت شهروندان تهرانی، وابستگی مالی شورای شهر به شهرداری، سیاسی شدن شورای شهر، میزان سواد اعضای شورای اسلامی شهر و عدم آموزش های لازم به آنها و ... اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

شورای شهر ، مدیریت شهری ، تهران