تبیین نسبت ناحیه گرایی و همزیستی مسالمت آمیز در دولت آباد تهران

ناحیه گرایی متاثر از وجود تفاوت ها در بنیان های نخستین هویت ساز افراد بوجود می آید و اساسا پسوند «گرایی» در ادبیات فارسی از مصدر گراییدن به مفهوم گرایش، روی آوردن و علاقه مندی به کسی، چیزی و جایی است که در بسیاری از فرهنگ واژه ها آن را معادل Ism انگلیسی دانسته اند. تاکنون در منابع گوناگون، تقریبا ناحیه گرایی با ستیز، کشمکش و ناخورسندی اذهان عموم شهروندان ناحیه گرا نسبت به تبعیضی که بر آن ها تحمیل می شده است، همراه بوده است. همزیستی مسالمت آمیز اشاره به زیستن با صلح، صفا و آرامش شهروندان دارد (با وجود تفاوت های بسیاری که ممکن است در بنیان های هویتی خود داشته باشند). محله دولت آباد تهران به عنوان محله ای که دارای دو گروه قومی مختلف است در جنوب شهر تهران واقع است. در طی دهه اخیر این محله توانسته است با پشت سرگذاشتن تمایلات ناحیه گرایانه بعضا افراطی، به یک همزیستی مسالمت آمیز کم نظیر دست پیدا کند. پژوهش حاضر به دنبال این است که در محله دولت آباد چه نسبتی بین ناحیه گرایی و همزیستی مسالمت آمیز وجود دارد. به نظر می رسد که گذر زمان و شناخت شهروندان ناحیه گرا از یکدیگر باعث همدلی و همزیستی مثال زدنی شهروندان این محله شده است و پس از زمانی که ناحیه گرایی وجود داشته است همزیستی مسالمت آمیز بر فضا حاکم شده است. لذا روش پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی و ابزار گردآوری اطلاعات مطالعات میدانی و کتابخانه ای بوده است

کلیدواژه ها:

دولت آباد ، تهران ، همزیستی مسالمت آمیز ، ناحیه گرایی