مردمان گوناگون و انسجام سیاسی در ایران: تبارشناسی مفهومی، نظریه ای بومی

دیرینه شناسی شکل گیری گفتمان های سیاسی قومیت و قوم گرایی در ایران نشان می دهد آنها خاستگاهی در آگاهی تاریخی ایرانیان ندارند. در برابر آن بررسی فرهنگ سیاسی نجد ایران از هزاره دوم پیش از میلاد تا دوره معاصر نشان می دهد منطق شکوفایی فرهنگی و اقتصادی و اقتدار سیاسی ایران در تاریخ گذشته وابسته به همگرایی مردمان گوناگون این نجد بوده است. از اینرو سامان سیاسی مطلوب در آگاهی تاریخی این منطقه همواره اتحاد مردمان گوناگون پیرامون یک فرمانروایی سیاسی بوده است. آنچه می توان از این سامان سیاسی همچون الگویی بومی برای مدیریت تنوع فرهنگی و انسجام سیاسی امروز استنباط کرد تأسیس نظامهای دیوانی عادلانه در جهت رفاه و امنیت برای همه مردمان گوناگون و همچنین مدارای دینی و فرهنگی با آنها بوده است. دلایل بحران های سیاسی واگرایانه معاصر در رابطه با عدم آگاهی نسبت به این منطق تاریخی قابل تبیین می باشد. از سوی دیگر با بررسی متون سیاسی دولت های بزرگ ایرانی بنا بر درک آنها از تنوع فرهنگی قلمروی سیاسی شان، عنوان «مردمان ایرانی» عنوان مناسب تری نسبت به «اقوام ایرانی» معرفی شده است.

کلیدواژه ها:

مردمان ایرانی ، تبارشناسی مفهومی ، نظریه بومی ، انسجام سیاسی