سنجش و ارزیابی میزان امنیت اجتماعی ساکنین محله های بافت فرسوده شهر زاهدان با استفاده از مدل تصمیم گیری چندمعیاره کوپراس

بافت های فرسوده شهری که تحت تاثیر مدرنیزاسیون شتابزده، جمعیت غیر بومی بلاتکلیف و ناهماهنگ با زندگی شهری را به جای جمعیت بومی نشانده است، علاوه بر ایجاد محیط فیزیکی ناخوشایند، فضای اجتماعی ناپایدار نیز بوجود آورده است. فضایی که مستعد وقوع ناهنجاری های اجتماعی است، که ابتدا ساکنین محدوده و سپس سایر مناطق شهر در مع رض خطر آن قرار دارند. بر این اساس، پژوهش حاضر به دنبال بررسی چگونگی میزان امنیت اجتماعی در بافت فرسوده شهر زاهدان میباشد. این پژوهش از نوع کاربردی و روش انجام آن توصیفی تحلیلی میباشد. شیوه گردآوری اطاعات نیز میتنی بر روش های کتابخانه ای و میدانی است. اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسشنامه جمع آوری گردید. حجم نمونه مورد مطالعه براساس فرمول کوکران 321 نفر تعیین شد. سپس وضعیت محله ها بافت فرسوده شهر زاهدان سنجش و نهایتا محله های بافت فرسوده شهر زاهدان با استفاده تکنیک کوپراس طبقه بندی شده است. ضمنا، از روش وزندهی AHP جهت تعیین اهمیت شاخص ها بهره گیری شده است. یافتههای پژوهش نشان میدهد که محله های چهارراه رسولی، محدوده میدان فلسطین، پشت کاراژ، کارخانه نمک و پشت بازار در وضعیتی مطلوب قرار دارند و محله های کریم آباد، سیک سوزی، شیر آباد، دره پنج شیر و چلی آباد در وضعیتی نامطلوب قرار دارند.

کلیدواژه ها:

امنیت اجتماعی ، بافت فرسود ، شهر زاهدان ، تکنیک AHP ، مدل کوپراس