بررسی سنت و معماری ایرانی در برقراری تعاملات اجتماعی در فضاهای جمعی (نمونه موردی میدان نقش جهان)

معماری هر شهر و کشور بخشی از شناسنامه اجتماعی، فرهنگی و کارنامه مردمی است که در آن زندگی می کرده اند.شاید کمتر یا اصلا به ندرت بتوان هنری یافت که به اندازه معماری با زندگی مردم در پیوند عمیقی داشته باشد. در معماری اصیل ایرانی عوامل و پدیده های مختلفی وجود دارند که در شکل دهی فضاهای معماری نقش دارد. فرهنگ و سنت یکی از علل مهم در چگونگی تشکیل دهنده فضاهای جمعی بشمار می آید. معنی و مفهوم مشارکت و تعاملات اجتماعی به عنوان یکی از چند دلایل و عوامل موثر به حس مکان،هویت و تعلق خاطر به فضا،مکان و محیط در پژوهش و تحقیقات اخیر نظریه پردازان و معماران به نام است. که با بالا بردن میزان این مشارکت ها نشان گر سطح ترقی و پیشرفت یک جامعه به چشم می آید. تعاملات اجتماعی و مشارکت های اجتماعی مردمی در فضاهای جمعی از طریق هویت و تعلق خاطر مکان، کالبد مکان و محیط و کارکردهای آنها به وجود می آید.در بیشتر شهرهای ما فرصت های اجتماعی، فرهنگی و فراغتی هنگامی نمایان می شود که زندگی بر پایه پیاده تقویت شود.در این صورت فعالیتهای گسترده اجتماعی افزایش پیدا می کند.میدان نقش جهان اصفهان یکی از محیط های تاریخی با معماری اصیل ایرانی و بر اساس شرایط جغرافیای و اقلیمی، فرهنگی آنجا ساخته شده است. میدان نقش جهان بر خلاف میدان های دیگر با توجه به نوع کاربردهای متنوع خود هنوز حس تعاملات و مشارکت های فرهنگی، اجتماعی در بین تمامی اقشار جامعه را تقویت می کند.یکی از مهم ترین هدف این پژوهش بررسی سنت، فرهنگ در معماری ایرانی و رابطه آن با تعملات اجتماعی و تطبق آن با میدان نقش جهان.با این فرض که سنت، فرهنگ و معماری اصیل ایرانی در برقراری ارتباطات اجتماعی در تعامل است.در این مقاله نویسنده سعی کرده است به پرسش های به وجود آمده که به شرح زیر است را در حد توان با توجه به تحلیل های موجود و نظریه نظرپردازان پاسخ گو باشد.

کلیدواژه ها:

فضای جمعی ، سنت ، فرهنگ ، تعاملات اجتماعی ، میدان نقش جهان