سیمای پیامبر اسلام (ص) در یک قصیده صباحی بیدگلی با تکیه بر تلمیح

آنچه به اثر جاودانگی می بخشد، تفکر عمیقی است که درآن نهفته است. اندیشه بسیاری از شاعران، اندیشه ولایی ومذهبی است که جهان بینی و راه و رسم او را تشکیل می دهد. در آثار شاعران و نویسندگان، باورهای دینی و اعتقادی، بیشترین عبرت انگیزی را دارد. نفوذ آیات قرآنی ، احادیث، ادعیه وقصص انبیا چه در الفاظ و چه در معانی به وفور در شعر بسیاری از شاعران دیده شده است که نشان از آمیخته شدن روح و جان شاعر با آن هاست . یکی از مولفه های تصویر آفرینی در شعر شاعران مذهبی، تلمیح؛ یعنی بیان اوصاف برجسته و مدح وثنای اهل بیت علیهم السلام است که کاربرد آن با استفاده از تشبیه و تناسب داستانی و گاه با آوردن قسمتی از مطلب مورد نظر در ادبیات فارسی رایج است. این پژوهش قصد دارد تا با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی، سیمای پیامبر اسلام(ص) را در تنها قصیده صباحی بیدگلی(شاعر دوره بازگشت ادبی) که به مدح و ستایش پیامبر اسلام(ص) پرداخته است، بررسی کند. براساس یافته های تحقیق، می توان گفت که صباحی بیدگلی با احاطه کم نظیر خود نسبت به سرگذشت پیامبر اسلام(ص) از تلمیح بیش از بقیه مولفه ها سود جسته است. گاهی اوقات که از تلمیح به عنوان ایجاز استفاده می کند، مفهوم شعرش ناخودآگاه دشواریاب می شود. وی در تلمیحات خود هم به آیات قرآن، احادیث و اشارات داستانی از زندگانی پیغمبر اسلام(ص) نظر داشته است.

کلیدواژه ها:

روش های برقراری ارتباط ، مهارت های اجتماعی ، شاهنامه ، روانشناسی ، فردوسی