مقایسه مدایح رضوی ملک الشعراء بهار و محمد بن حبیب ضبی

امام علی بن موسی (ع) هشتمین امام معصوم در روز یازدهم ذیقعده سال 148 هجری در شهر مدینه در آسمان ولایت پا به عرصه وجود گذاشت. مدایح رضوی، همواره در طول تاریخ از موضوعاتی است مورد توجه و ستایش شاعران صاحب ذوق ادب فارسی و عربی زبان قرار گرفته است و شاعران بنابر ارادات خود به خاندان عصمت و نیز مهارت خویش زبان به مدح آن بزرگواران گشوده اند. اوج توجه به شعر رضوی را باید در دوران معاصر دید. اولین چکامه ها در مدح امام رضا (ع) در شعر فارسی از سنایی غزنوی و در شعر عربی از دعبل خزاعی بوده است در این مقاله سعی بر آن است که به بررسی و تحلیل مقایسه ای مدایح رضوی در شعر بهار و محمد بن ضبی پرداخته شود. اصلی ترین و مهم ترین موضوعاتی که این دو شاعر در مدایح رضوی خود اشاره و تاکید کردهاند اشاره به تولدامام رضا (ع)، زیارت امام رضا (ع) شفاعت و توسل به امام رضا (ع)، ولایت و امامت این امام بزرگوار، قدرت و توانایی، علم و دانش، احترام و تعظیم و برکت داشتن آن امام بزرگوار که دارای گوهری پاک و اصیل به زیور فضایل نفسانی و اوصاف حمیده است همچنین درخواست شفافیت از امام در شعر هر دو شاعر و استفاده از صنایع ادبی همچون تضاد و مراعات نظیر به زیباترین شکل پاکی امام رضا (ع) را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

مدایح رضوی ، ادب فارسی و عربی ، ملک الشعرای بهار ، محمد بن ضبی