آموزش چند فرهنگی، رویکردی به سوی وحدت و تعامل اقوام از رهگذر آموزش

انسان ها بر مبنای تفاوت شان پیشرفت و ترقی می کنند. با این وجود ت فاوت ها تنها منبع پیشرفت به حساب نمی آیند بلکه همچنین منبع تبعیض نیز می باشند. جوامع مدرن جوامعی هستند که چندین هویت گوناگون در داخل آنها زندگی می کنند. مبنای این هویت ها ممکن است نژاد یا مذهب، قومیت یا ملیت، زبان یا جغرافیا باشد. علاوه بر این در کشور ما وحدت به عنوان مهمترین راهبرد برای جامعه پذیری و امت سازی در آموزه های قرآنی و نبوی مورد اهتمام و توجه بوده است. در این راستا، استفاده از روشهای اثر گذار برای تحقق این امر می تواند مفید باشد. یکی از این روشها، استفاده از نظام آموزش رسمی و طراحی سیستم هایی آموزشی است که از طریق آنها، ضمن تأکید بر جنبه های مشترک قومی، نژادی، مذهبی و دینی مشترک مردمان یک سرزمین، زمینه لازم برای بروز نگرش ها، بینش و جهان بینی های متنوع و متکثر فراهم گردد. توجه به فرهنگیای مختلف و اجزاء هر کدام از این فرهنگ ها- از جمله زبان، عقاید، بینش و سایر مؤلفه های آنها- از رهگذر نظام آموزشی امکان پذیر می باشد. لازمه این امر، بازبینی و بررسی مجدد نظام آموزشی در کشورهایی است که از تنوع فرهنگی برخوردارند. یکی از انواع رویکردهایی که امروزه در بیشتر کشورها از این نوع، بر سیستم آموزشی حاکم است آموزش چند فرهنگی است. عموماً، آموزش چند فرهنگی به عنوان رویکردی تلفیقی از برنامه هایی که در مورد قومیت ها، گروه های فرهنگی و زبانی تدوین شده در یک کل واحد، شناخته می شود. این مقاله به بررسی نقش آموزش چند فرهنگی- به عنوان تجربه موفق آموزشی کشورهای مختلف دنیا- در تحقق این امر می پردازد.

کلیدواژه ها:

اتحاد و تعامل اقوام ، آموزش چندفرهنگی