بررسی کاربردی مقاومت لیتولوژیکی و ویژگیهای فیزیکی سازند های زمین شناسی و سطحی در جهت پایداری توسعه فیزیکی شهر

اغلب مخاطرات محیطی شهرها در کنار مقاوم سازی به وضعیت توپوگرافی و بویژه به نوع سازندهای زمین شناسی و سطحی مقر آنها مربوط می شود. سازندهای رسی با و مارنی های گچدار نمک دار با قدرت جذب آب بالا و میزان خمیرائی، روانگرائی بالا برای توسعه فیزیکی شهرها بستر پای داری نمی باشند. سازندهای آبرفتی و قدیمی دوران چهارم در صورتیکه پاره سنگها، قلوه سنگها با، قراول و ماسه با ماتریکس رسی سیمانی شده و از تحکیم یافتگی خوبی برخوردار باشند برای توسعه خطوط ارتباطی، و توسعه فیزیکی شهر و احداث بناهای سنگین بسیار مناسبند. مقاومت لیتولوژ یکی سنگها یک مفهوم نسبی است و بسته به شرایط اقلیمی و و محیطی سنگها مقاومتهای متفاوت بروز میدهند. درجه پایداری و مقاومت سنگ تنها به شرایط فیزیکی و شیمائی کانیها بستگی ندارد بلکه مقاومت سازندهای سنگی در برابراقلیم و شرایط رطوبی خاک و حراتی و میزان خورتابگیری و بوِیژه دامنه تغییرات دما ئی محیط متفاوت می باشد. نتایج آزمایشات فیزیک خاک از قبیل شاخص پلاستیکی سازند ها در محدوده بین 31 الی 39/8 و حد روانگرائی بین 33 الی 41/2 می باشد و از لحاظ بافت عمدتاً دانه ریز هستند.