بررسی علل عدم توفیق در خصوصی سازی شرکت های بهره برداری از شبکه های آبیاری بررسی موردی: شرکت بهره برداری از شبکه های آبیاری و زهکشی گیلان

در دهه های اخیر دولت ها در سطح جهانی عموما به توسعه فیزیکی شبکه های آبیاری همت گمارده و مساله مدیریت بهره برداری و نگهداری شبکه ها و مشارکت کشاورزان در این امر کمتر مورد توجه قرار گرفته است. اصولا توسعه چشمگیر شبکه های آبیاری با روند کند توسعه و تامین مالی، مدیریت بهره برداری و نگهداری شبکه ها هماهنگ نبوده است. حاصل این عملکرد کاهش راندمان آبیاری در کشورهای در حال توسعه تا حد 25 الی 30 درصد می باشد. (تجارب جهانی مشارکت کشاورزان در مدیریت آبیاری، شماره 20، 1377) . پایین بودن کارایی شبکه های آبیاری با مدیریت دولتی در ایران، ناتوانی در جمع آوری آب بهای کافی از مصرف کنندگان، افزایش تقاضا، پایین آمدن کیفیت محیط زیست و توسعه صنعت، مسئولین وزارت نیرو را به فکر انداخت تا در راستای ایجاد اصلاحات و تغییرات اساسی در ساختار نظام اقتصادی کشور و واگذاری بخشی از فعالیتهای خدماتی دولت به بخش خصوصی و بر اساس توافق نامه شماره 51944/200 مورخ 70/05/22 وزارت نیرو – وزارت کشاورزی (وقت) و سازمان برنامه و بودجه (وقت) به منظور بهینه سازی توزیع و مصرف آب کشاورزی و بهره برداری بهتر از کانال های آبیاری و زهکشی با بکارگیری اصل بهره وری، تاسیس شرکتهای بهره برداری ازشبکه های آبیاری وزهشکی (سهامی خاص) را در برنامه کار خود قرار دهد، تا بتواند ضمن افزایش راندامان آبیاری و بهره وری ، مقدمات واگذاری امر مدیریت و نگهداری را در آینده به بهره برداران فراهم نماید. اینکه در این امر تا چه اندازه توفیق حاصل شد و ایا به اهداف پیش بینی شده دست یافتیم، در ادامه مقاله مورد بحث قرار خواهد گرفت.