تاثیر معماری بومی بر ایجاد حس تعلق و هویت در محلات مسکونی

تنوع قومی و تکثر فرهنگی کشور ایران از شرایط متنوع ژئوپلتیک و کلیماتیک آن ناشی می شود. ایران زمین ، دارای فرهنگ های بومی و محلی متمایز از فرهنگ غالب مرکزی است که هرکدام از این فرهنگ ها راه حلی جداگانه برای پاسخبه ماندگاری انسان ارائه نموده اند . واضح است که مکان، اصلی ترین معیار سنجش هویت انسان است . سوال بنیادی انسان برای درک تمامی هویت هستی و چیستی آن از پرسش مکان آغاز می شود ، از کجا آمده ام ؟فضاهای مسکونی امروز از درک روح انسانی و تعلق اجتماعی به دور شده اند و به همیندلیل توجه به عوامل موثر در تعلق به مکان در محله های سنتی و تعمیم آن به واحدهای همسایگی امروز یکی از ضرورتهای مهم در عرصه طراحی مجتمعها و محیطهای مسکونی میباشد. به دلیل توسعههای نامناسب مجتمعهای زیستی، حس مکان و تعلق به مکان تضعیف شدهاست و این خود موجب تغییر در احساس و تصور مردم از مکان شده است. حال سؤال اساسی این است که فرهنگ بومی با توجه به قدمت زمانی و مکانی چگونه میتواند در دنیای معاصر که دنیایی مدرن و پست مدرن است و در فرایند جهانیشدنپایدار بماند و در فرهنگ ملی و جهانی مستحیل نشود: برای حفظ و بقای آن اتصال فرهنگ بومی به چارچوب هویت بومیاز عمدهترین راهکارهای اجتماعی است. به همین دلیل پرداختن به بازیابی هویت بومی از لحاظ نظری میتواند راهکارهای حفظ فرهنگ بومی را نشان دهد. مقاله حاضر در صدد بررسی بازیابی هویت بومی از طریق همین فرهنگ بومی است که میتواند هویت خاص خود را بهوجود آورد .

کلیدواژه ها:

فرهنگ بومی ، هویت بومی ، حس تعلق به مکان ، هویت ، بازیابی هویت بومی