حکمت آب در معماری جستجو در ژرفای معنوی آب در معماری اسلامی

تعریفهای گوناگونی به منظور تبیین نقش آب در معماری اسلامی ارایه شدهاند، که اغلب جنبههای مادی و ظاهری موضوع را مورد توجه قرار دادهاند. پیشنهاد این مقاله، رویکرد حکمی به نقش آب در معماری اسلامی است. براساس چنین نگرشی آنچه میان مخاطب و پدیدآورنده اثر هنری، به عنوان واسطه قرار میگیرد، رسانهای از آموزههای معنوی و ملکات روح انگیز الهی است. حکمت آب در معماری سالکی است که با رشد معنوی و کسب فضایل اخلاقی، ابزار توسعهی فیض الهی را درکالبد جهان مادی ممکن سازد و با کسب شناختی حقیقی از جهان هستی، به مرتبه فنای فی الله، جریان حکمت الهی را دروجود خویش بازپروری نماید. هدف از این مقاله نگرش حکمی به معانی آب است که در اصل، نگرشی درون زاست؛ نگرشی که میتواند موجبات باز تعریف یک معماری اسلامی پیشرو را فراهم آورد. آینده آب در معماری تنها در سایه چنین رویکردیقابلیت تعریف مییابد، نگرشی که تبلور عینی آن را میتوان در بناهای به جای مانده، به یادگار، به خوبی مشاهده نمود. روش تحقیق شامل مطالعات کتابخانهای و مقایسه و تحلیل اسناد بدست آمده میباشد. نتیجه مطالعات پایانی درباره حکمت حضور آب در معماری بدین شرح میباشد: توجه به پیشینه دینی و فرهنگی غنی ایرانی اسلامی و جلوگیری از فراموش شدن آنها، توجه به انسان و نیازهای غریزی او از جمله نیاز به طبیعت و ارتباط با آن، توجه به چگونگی استفاده از عناصر طبیعی خصوصاً آب در معماری خانههای امروزی.

کلیدواژه ها:

آب در معماری اسلامی ، آب در معماری ایرانی ، آب و روانشناسی ، آب در فلسفه اسلامی ، حکمت آب در معماری