تحلیلی بر روند گسترش فیزیکی کاربری اراضی شهری واثرات آن برکیفیت آبخوان(مطالعه موردی :شهر مشهد)

یکی از موضوعات مهم زیست محیطی وجغرافیایی برای داشتن جامعه سالم و توسعه پایدار، بررسی اثرات کمی وکیفی ناشی از گسترش فیزیکی کاربری اراضی شهری برمنابع آب و آبخوان می باشد. . تناسب کاربری اراضی نشان دهنده کم وکیف فعالیت های انسانی در ارتباط بازمین ونحوه استفاده از زمین(آمایش) است لذادر این تحقیق به بررسی اثرات روند تغییر جنس خاک وتغییر کاربری اراضی در دشت مشهد به ویژه شهر مشهد بر کیفیت آبخوان، با بکارگیری نرم افزار های Gis و Excle پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، آبخوان ، Gis ، آمایش