تبیین برنامه ریزی منطقه ای برتخصیص و آمایش فضای کاربری های اراضی در بخش جاجرود

شناسایی انواع کاربری های زمین نیازمند ارزیابی دقیق استعدادها و ظرفیت های مکانی آن منطقه است. به منظور ارزیابی توانبرای نوع خاصی از کاربریهای اراضی، توجه به مقوله های فضایی- مکانی در غالب برنامه های آمایش سرزمینی امری ضروریاست. لذا شناخت اصول قابل تعمیم، مبانی اندیشه ای و روش شناسی مناسب موجب خواهد شد تا انتخاب گزینه ها و طراحی هادر تعیین دقیق و فنی کاربری اراضی رعایت گردد. تأثیر تقاضای اجتماعی بر کاربری اراضی بسیار گسترده است و مسائل زیستمحیطی را نیز به همراه دارد. در عرصه های روستایی تقاضای زیادی برای تغییرات کاربری زمین وجود دارد و منبعی شکننده،لیکن با تغییرات به وجود آمده در روستا آسیب پذیری در عرصه های اراضی با چالش مواجه خواهد شد. در این راستا، روستا هایمنطقه جاجرود مورد ارزیابی واقع شده است، که مدل مورد استفاده در پژوهش، بر اساس هدف بنیادی و با روندی تجربی-پژوهشی و ماهیتی توصیفی- تحلیلی با بهره مندی از روش قیاسی به استناد منابع دسته اول با متد نمونه گیری موردی-احتمالی صورت گرفته است و علاوه بر مصاحبت های حضوری اقدام به توزیع پرسش نامه شد که حجم نمونه 74خانواری راشامل می شود. روش تحلیل این پژوهش روش سلسله مراتبی AHPاست و نتایج اخذ شده بیان کننده؛ رشد سریع جمعیت،میزان بالای متقاضیان تغیرات کاربری اراضی به ویژه در روستای سعیدآباد است. روستاهای مورد بررسی از اصالت رایج یکروستا که در ذهن عموم متبین است خارج شده و تقریبا هیچ گونه فعالیت زراعی ندارد، لیکن برآیند رویکرد الگوی تغییراتمکاتی یک روستا را در معرض نظر قرار می دهد که تبدیل روستاهای بین محوری به روستاهای صنعتی، استراحت گاهی،تجاری، ویلایی از جمله آن است

کلیدواژه ها:

تناسب تخصیص ، ضریب برخورداری ، کارکرد ، آستانه متضمن زمین ، بخش جاجرود