بررسی تطبیقی جایگاه نور در دوره رنسانس و صفویه و مدرن

در هنر معماری نور یکی از اجزایی است که کنار عناصر و مفاهیم دیگر از قبیل ساختار، نظم فضا یی، مصالح ، رنگ و… مطرح می شود. نور در فضاها ی معنوی نمادی بسیار مهم و پنهان است که در بوجود آوردن عنصر طبیعی ویژه برای هر فضا ثایر بسازایی دارد که نمادی از عقل الهی و نشانه ی عالم لایتناهی و فضای معنوی می باشد که حضورش در معماری اسلامی دوره صفویه به ویژه مسجد و معماری گوثیک دوره رنسانس به و یژه کلیسا که خانه اوست، ثجلی می یابد . در صورثی که اصول حاکم در معماری مد رن که با عناصر شکلی و فرمال به کمال خود می رسد و فاقد عناصر هویتی و غیراز خلوص معنوی است که با باز شناسی، اهمیت و نقش آن در معماری امروزی می ثوان با ثوجه به عناصر و نحوه به کارگیری از نور در معماری گذشته آن را به طریق نور پردازیها ی طبیعی و مصنوعی جبران کرد. در این مقاله به بررسی ثبار شناسی نور از دوره صفویه و رنسانس، به عنوان یک جزء سازنده و مفهوم بخش، امید بر این دارد که در آینده در ساختمان ها همانند نیاکانمان شاهد به کارگیری نور طبیعی به صورت یک عنصر کاملا اثربخش باشیم

کلیدواژه ها:

جایگاه نور ، رنسانس ، صفویه و مدرن