توسعه پایداردرعلوم جغرافیا ، برنامه ریزی و شهرسازی

درنظام سرمایه داری معاصر،شهربعنوان مکان مناسب انباشت سرمایه و شهرنشینی بعنوان شیوه نوین سکونت شهری به شمارمی آید، نفوذ فرهنگ سرمایه داری ونبودبرنامه ریزی مدون وتوجه کمتربه عناصر جغرافیایی در شهرسازی درجهان درحال توسعه ازجمله ایران موجب گسترش انواع مهاجرت ها، شهرگرایی، ناموزونی وآشفتگی درساختاروکالبد شهرها وغفلت واقع شدن جغرافیا بعنوان علم ترکیبی موثر، شده است.بطوری که امروزه شهرهای کشوربا مسائل عدیده مدیریتی ازجمله: نبودمدیریت یکپارجه شهری، توجه کمتر به تواناکولوژیکی محیط و گسستگی درخدمات رسانی به شهروندان، ضعف سازمان های اجرایی ونظارتی درمسائل شهری، فقدان اطلاعات وداده ها زیست محیطی و، نبود ثبات مدیریت شهری موجب پیچیده ترشدن مسائل شهری برای نیل به توسعه پایدار شده است. توسعه پایدار، توسعه ای است کیفی ومتوجه ابعاد گوناگون زندگی که هدف آن بالا بردن سطح زندگی بشریت است. دراین راستای پایداری سکونتگاه های شهری یکی ازبنیادی ترین مباحث می باشد.این پایداری رامی توان اززوایای مختلفی چون شناخت توان اکولوژیکی زمین به منظوراستفاده هوشمندانه اززمین استفاده ازمنابع انرژی تجدیدپذیر به منظورکاهش آلودگی مورد بررسی قرارداد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، توسعه ی پایداری ، علوم جغرافیایی