مطالعه ی عددی تاثیر نانو سیالات مختلف در بهبود انتقال حرارت جابه جایی درون کانال با مقطع دایره ای در حضور نانوذرات (CuO, Al(2)O(3), TiO(2 و (SiO(2 با کسر حجمی 3 و 5 درصد

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 516

فایل این مقاله در 13 صفحه با فرمت PDF و WORD قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

GPPCONF02_083

تاریخ نمایه سازی: 12 اردیبهشت 1399

چکیده مقاله:

افزایش انتقال حرارت و راندمان در صنایع همواره مورد توجه طراحان و مهندسان بوده است. سیالاتی مانند آب،روغن و اتیلن گلایکول نقش مهمی در سرررمایش و گرمایش فرآیندهای صررنعتی دارند. وای ررعی انتقالحرارت این سیالات، مانع بزرگی در افزایش انتقال حرارت و کارآمدتر شدن مبدل های حرارتی است. از سویدیگر، هدایت حرارتی بر ی از جامدات همانند فلزات چند صد برابر مایعات متداول حامل انرژی است. بنابراینیکی از روش های افزایش انتقال حرارت سیالات متداول، پخش ذرات فلزی یا غیر فلزی در سیال مبنا است کههدایت حرارتی بالاتری نسبت به سیال مبنا دارند.در این پژوهش تاثیر افزودن نانوذرات مختلف (CuO, Al(2)O(3), TiO(2 و (SiO(2 با نسبت حجمی 3% و 5% نسبت به سیال مبنا (آب)، درون لوله ای با سطح مقطع های دایره ای در سرعت های مختل به منظور افزایشانتقال حرارت، شبیه سازی شده است.میزان افزایش عدد ناسلت با افزایش کسر حجمی نانو ذرات افزایش می یابد. این افزایش عدد ناسلت دررینولدزهای بالا مشهود تر می باشد. در بین 4 نانوسیال بررسی شده، تیتانیوم دی اکسید با کسر حجمی % 3بین % 8.75 تا % 16.12 و با کسر حجمی % 5 بین % 12.087 تا % 21.37 (در رینولدزهای مختلف)کمترین تاثیر در بهبود انتقال حرارت را داشت. در رینولدز پایین (5000) نانو سیال آب- سیلیکا با کسر حجمی5% با بهبود % 30.012 و در رینولدز بالا (15000) نانو سیال آب- اکسید مس با کسر حجمی % 5 با بهبود 32.012% بیشترین تاثیر را در بهبود انتقال حرارت داشتند.

نویسندگان

سجاد رسام

دانشجوی کارشناسی ارشد ، دانشکده مهندسی شیمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک تهران)

حامد صداقت زادگان اصفهانی

دانشجوی کارشناسی ارشد ، دانشکده مهندسی شیمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک تهران)

کیهان محبوبیان

دانشجوی کارشناسی ارشد ، دانشکده مهندسی شیمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک تهران)

مصطفی کشاورزمروجی

دانشیار، دانشکده مهندسی شیمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک تهران)