بررسی نقش حکمروایی خوب در توسعه پایدار شهر(مورد مطالعه: منطقه10شهرداری تهران)

افزایش تعداد شهرها و توسعه کالبدی سریع آنها و به تبع آن ازدیاد مسائل و معضلاتی مانند کمبود مسکن و گسترش اسکان غیر رسمی، افزایش نابرابری های اجتماعی، کیفیت پایین خدمات شهری، دسترسی محدود جمعیت و بخصوص اقشار فقیر شهری به تاسیسات زیربنایی شهر و ...توجه جدی به مدیریت شهری را ضروری ساخته و آنرا به یکی از مفاهیم کانونی مطالعات شهری تبدیل کرده است. در واقع شهرها به عنوان یک سیستم نیازمند مدیریت میباشند که به تعیین اهداف و برنامه ها پرداخته و فعالیت عناصر مختلف شهری را جهت رفع معضلات فوق هماهنگ نماید. در واقع نظام مدیریت شهری از دیدگاه سیستمی عبارت است از یک سازمان گسترده متشکل از تمام عناصر و اجزای رسمی و غیر رسمی ذیربط و موثر در ابعاد گوناگون اجتماعی، اقتصادی و کالبدی حیات شهر با هدف اداره، هدایت، کنترل و توسعه همه جانبه و پایدار شهر مربوطه. هدف از این پژوهش بررسی میزان موفقیت مدیریت و حکمروایی شهری در توسعه پایدار شهر با رویکرد محله های شهری میباشد. جهت تعیین حجم نمونه از روش کوکران استفاده گردیده است و برای تحلیل پرسشنامه از روش همبستگی پیرسون و آزمون T تک نمونه ای استفاده شد. نتایج به دست آمده نشان می دهد بین حکمروایی و توسعه پایدار شهری رابطه مثبت و معناداری وجود دارد .

کلیدواژه ها:

ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺷﻬﺮی ، حکمرواﯾﯽ ﺷﻬﺮی ، ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار ، ﻣﻨﻄﻘﻪ 10