مطالعه و بررسی امکان توسعه در بافت های فرسوده شهری

پهنه های مختلف شهری اعم از تجاری، مسکونی، خدماتی و یا فضای سبز می توانند به خودی خود دربرگیرنده ابنیه، المان ها و یا کانون های مبادلاتی اجتماعی در راستای توسعه شهری باشند. فارغ از عملکردی که هر یک از این پهنهها در توسعه ایفا می نمایند، مجموعه رخدادهای اجتماعی و مناسبات مردمی که بخشی از آن امروزه با عنوان مشارکت مطرح می شوند، با شدت و ضعف و در اشکال متفاوت با هم، در مقایسه ی پهنه های گوناگون، به توسعه شهری یاری می رسانند. در این راستا به نظر می رسد بیشترین سهم را در مشارکت مردمی، کانون ها و محله های مسکونی به خود اختصاص می دهند؛ در عین حال سهم مهمی از معضلات پیش رو و موانع توسعه ی شهری در همین کانون ها و مشخصاً بافت ای فرسوده که یک عنوان کلی برای مجموعه بافت هایی است که هر یک به نوعی از فرم یا عملکرد مطلوب و مورد انتظار گروه های ذی نفوذ و ذی نفع به دور هستند، به سه شکل زیر دانگی، فرسودگی ابنیه و عدم دسترسی مناسب خودنمایی می کنند. از آنجایی که ابعاد گوناگون توسعه در بافت های فرسوده اعم از ابعاد کالبدی، مدیریتی، اجتماعی و اقتصادی باید مورد توجه برنامه ریزان و طراحان شهری قارر گیرد، دشواری تصمیم سازی در طرح های توسعه و یا مرمت شهری به وضوح آشکار می گردد. در این میان نادیده گرفتن و یا عدم ارائه راهکار برای وجود اقتصادی توسعه در بافت های فرسوده به رغم وجود قوانین حمایتی نوسازی، دشواری های بسیاری را برای برنامه ریزان و طراحان شهری در مواجه با نیازهای اهالی ساکن در بافت های فرسوده رقم می زند، ایجاد تعادل در تراکم به هم پیوسته مسکونی در بافت فرسوده، حذف فعالیت های ناسازگار با زندگی روزمره، جلوگیری از فعالیت هایی با مقیاس بزرگ و الزام هویت بخشی به محلات شهری از مهمترین محورهای این پزوهش می باشد.

کلیدواژه ها:

امکان توسعه ، برنامه ریزی شهری ، برنامه ریزی مشارکتی ، بافت های فرسوده