ارزیابی کیفیت زندگی شهری (مطالعه موردی: منطقه 20 تهران)

شهر به عنوان بستر زیست انسان شهرنشین، نیازمند تأمین استاندارهایی است که در یک نگاه می توان آن را استانداردهای کیفیت زندگی نامید. کیفیت زندگی در واقع مفهومی چند بعدی و پیچیده است که از سوی متفکران علوم شهری و سایر اندیشمندان علوم مختلف مطرح و مورد پژوهش قرار گرفته است. امروزه کیفیت زندگی هدف اصلی تمام برنامه ریزی هاست. وجود مشکلاتی مانند ضعف منابع درآمدی، فقدان وسایل حمل و نقل عمومی، نبود فرصت ها و موقعیت های شغلی مناسب، مراکز درمانی، مسکن نمناسب، مشکلات و آسیب های ناشی از نابرابری های اجتماعی، تغذیه نامناسب و مسکن ناپایدار، مراکز شهری ما را با چالش هایی مواجه ساخته است. این پژوهش که از نوع توصیفی- تحلیلی و از لحاظ هدف، کاربردی می باشد، به بررسی و ارزیابی شاخص های کیفیت زندگی در شهرری، منطقه 20 تهران پرداخته است. داده های مورد نیاز از طریق روش پرسشنامه ای جمع آوری شده است. روش نمون گیری، تصادفی و حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران، به تعداد 375 نمونه تعیین شده است. نتایج حاصله از توزیع فراوانی و آزمون t تک نمونه ای حاکی از آن است. شهر ری از کیفیت زندگی شهری بائینی برخوردار می باشد. اکثر ساکنین از کیفیت زندگی در این منطقه ناراضی می باشند. وضعیت کیفیت زندگی در منطقه مورد مطالعه در زمینههای محیط فیزیکی و محیط اقتصادی از دید جامعه نمونه مطلوب نبوده، در زمینه اجتماعی در حد متوسط ارزیابی شده و تنها وضعیت حمل و نقل در سطح رضایت بخشی بوده است.

کلیدواژه ها:

ارزیابی کیفیت ، کیفیت زندگی شهری ، متغیرهای فیزیکی ، اقتصادی ، اجتماعی و حمل و نقل ، برنامه ریزی ، شهر ری