طراحی حیاط مرکزی در مجتمع های مسکونی در جهت پیوند معماری بومی و مدرن (مطالعه موردی: شهر همدان)

مسئله اصلی معماری امروز ما، قطع ارتباط میان معماری سنتی و نیازهای مدرن است. پیشرفت تکنولوژی و افزایش جمعیت شهرنشینی و به طبع آن ساخت سکونتگاه های نامناسب و ناهمگون با محیط زیست و نیازهای انسانی، به این مشکل دامن زده است و سبب شده تا معماری امروز ما بدون در نظر گرفتن ارزشهای اخلاقی، فرهنگی، بومی و زیبایی شناسانه خود، در الگوهای وارداتی غوطه ور گشته و بخصوص با مصرف بی رویه منابع انرژی تجدید ناپذیر، معماری را به ورطه انحطاط کشانده و انسان ها را بعنوان مصرف کنندگان این صنعت نوین، در سردرگمی و عدم آسایش رها سازد. در این میان با بحران مصرف انرژی نیز روبرو هستیم. لذا تفکر در بابت صرفه جویی در مصرف در ساختمان نیز، امری حیاتی است. راه دستیابی به این مهم و رهایی از مسائل مذکور، استفاده از الگوهای معماری پایدار می باشد. در این خصوص بر آن شدیم تا با باززنده سازی یکی از عناصر ارزشمند معماری بومی شهر همدان، یعنی حیاط مرکزی، با در نظر گرفتن بستر فرهنگی شهر، قدمی در راه آشتی معماری مدرن و بومی و نیز تأمین پایداری فرهنگی و اقتصادی برداریم. در این بین، نشان می دهیم که همراه با بهره مندی از مواهب توسعه و پیشرفت صنعتی و تکنولوژی، می توان هماهنگ تر با طبیعت و در جهت حفظ محیط زیست خود عمل نمده و م عماری بومی را در جهت افزایش کیفیت زندگی شهروندان احیا کرد.

کلیدواژه ها:

حیاط مرکزی ، معماری پایدار ، معماری بومی ، مصرف انرژی