تحلیلی بر نقش مدیریت شهری در توزیع پارک ها و فضاهای سبز مناطق با رویکرد عدالت اجتماعی (مورد شهر مشهد)

انجام مطالعات شهری با دیدگاه عدالت اجتماعی در سال های اخیر به عنوان یکی از رویکردهای مهم شناخته شده، و موضوع خدمات رسانی و برخورداری نامناسب و گاه متناقض مناطق مختلف شهرها از خدمات عمومی، با مفهوم عدالت اجتماعی درتضاد بوده، بطوریکه کاستی های موجود در تأمین این خدمات از اساسی ترین چالش های موجود در مدیریت شهرهای جهان بویژه شهرهای کشورهای در حال توسعه بوده است. مدیریت شهری برای تحقق عدالت اجتماعی در مناطق شهری از روش های گوناگونی بهره می گیرد که یکی از روش های بهینه ارائه خدمات برای تحقق این امر، تقسیم یک شهر به عنوان یک سیستم به مناطق مختلف و ارائه خدمات شهری متناسب با ویژگی های جمعیتی است. از اینرو پژوهش حاضر با توجه به مفهوم عدالت اجتماعی، کیفیت برخورداری و دسترسی مناسب ساکنین مناطق مختلف شهر مشهد به پارک ها و فضاهای سبز شهری، به بررسی عملکرد مدیریت شهری در برخورداری مناطق 13 گانه این شهر از خدمات مذکور پرداخته است. روش پژوهش در تحقیق حاضر توصیفی- تحلیلی بوده و به منظور جمع آوری اطلاعات از روشهای کتابخانه ای و اسنادی بهره گرفته شده است. از مدل تحلیل کلاستر سلسله مراتبی برای بررسی میزان تشابه یا تفاوت بین مناطق از لحاظ شاخص های مورد نظر استفاده شده و ضریب همبستگی پیرسون، که با استفاده از نرم افزار SPSS، تحلیل شده، نشان می دهد که بین جمعیت و م ساحت مناطق با اطمینان 0/99 و در سطح خطای ک وچکتر از 0/01 رابطه وجود دارد. اما بین جمعیت و مساحت و سرانه پارک ها و فضاهای سبز مناطق رابطه معناداری وجود ندارد یعنی مدیریت شهری نتوانسته در توزیع پارک ها و فاضهای سبز مناطق، عامل اصلی جمعیت را به درستی مد نظر قرار دهد، بنابراین در تحقق عدالت اجتماعی ناموفق بوده است.

کلیدواژه ها:

عدالت اجتماعی ، پارک ها و فضاهای سبز شهری ، مدیریت شهری ، آنالیز کلاستر ، ضریب همبستگی پیرسون ، شهر مشهد