بررسی تطبیقی شاخصه ای توسعه پایدار اجتماعی بر مبنای الگوی جغرافیایی ساختار گرایی کلانشهر تهران (منطقه 22 و 7)

امروزه رشد فزاینده ابعاد شهرنشینی و شکل گیری مقیاس های جید از رشد شهری در طی چند دهه اخیر موجب شده است شهر و شهرسازی معاصر با چالش های نوین مواجه گردد. کلانشهر تهران حاصل بازتاب و نتیجه عملکرد ساختارهای آشکار و پنهانی جامعه که نتیجه ی خود را به صورت رشد شتابان، فقر گسترده، بی عدالتی، توسعه پایدار و ... را در شهر نشان می دهد. جهت رفع مسائل و مشکلات موجود و چالش های جدید، بنانمودن جامعه شهری بر مبنای رویکرد ساختار گرایی (شهروند مدار، سالم و کارا) که در برگیرنده مساکن قابل زیست و امنیت منطقه ای و اکولوژیکی، سطح بالای استراتژی های توسعهاجتماعی کلانشهر تهران امری ضروری می باشد. به همین دلیل طرح مبحث توسعه پایدار اجتماعی در کلانشهر تهران ازاهمیت ویژه ای برخوردار است. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و رشو تحقیق در آن توصیفی- تحلیلی است. رشو جمع آوری اطلاعات در مقاله از نوع اسنادی (کتابخانه ای) بوده که با استفاده از تکنیک تحلیل محتوا، ضمن بررسی و شناسایی الگوی جغرافیایی ساختار گرایی به شناسایی وضعیت موجود شاخصه های توسعه پایدار اجتماعی با استفاده از روش دلفی می باشد که در نهایت برای آزمون شاخصه های توسعه برمبنای ساختار گرایی از دو روش م نطق فازی و شبکه های عصبی استفاده نموده که نشانگر پایداری بیشتر منطقه 22 نسبت به منطقه 7 شهر تهران می باد. در واقع این ع وامل موجب اختلاف و تفاوت دو منطقه 22 و 7 از منظر توسعه پایدار اجتماعی شده است.

کلیدواژه ها:

شهر ، توسعه پایدار اجتماعی ، جغرافیای ساختار گرایی ، کلانشهر تهران ، منطق فازی ، شبکه های عصبی