گردشگری معلولین در فضاهای سبز شهری (نمونه موردی: پارک مشتاق اصفهان)

از جمله ملزومات رشد و توسعه جوامع، ایجاد بسترهای فضایی و کالبدی مناسب جهت استفاده همه اقشار جامعه از خدمات و امکانات عمومی، به منظور تحرک و جابجایی بهتر و دسترسی آسان تر در سطح شهر است. از دهه هفتاد میلادی به بعد مناسب سازی اماکن عمومی و انطباق با نیازهای افراد دارای معلولیت در دستور کار بسیاری از کشورها قرار گرفت، تا آنجا که در حوزه بین المللی نیز سازمان ملل متحد طی قطعنامه هایی در سال های 1975، 1981 و 1982 حقوقی را برای این دسته از افراد جامعه قائل شد و در یک اقدام جهانی درصدد ایجاد شرایطی جهت برابری فرصت ها برای آنها در قیاس با دیگر افراد جامعه برآمد. به دنبال این اقدامات طرح های شهرسازی و معماری جهت استفاده این قشر از جامعه متغیر شده و دارای استاندارد ها ضوابطی شدند. ایران نیز به عنوان کشوری در حال توسعه، جمعیت توان خواه زیادی دارد که بخش گسترده ای از آنان جانبازان دوره دفاع مقدس هستند. لذا رعایت مقررات مزبور را جهت طراحی های شهری و معماری در دستور کار خود قرار داد. با وجود این اقدامات، بسیاری از فضاهای شهری و عمومی فاقد چنین امکاناتی بوده و استفاده از انها برای معلولان دشوار است. در این میان با توجه به تأثیر مثبت و به سزای تفریح و گردش در فضای سبز برای معلولین، مناسب سازی پارک ها برای این قشر ا همیت ویژه ای می یابد. از این رو در این تحقیق سعی شده با توجه به ضوابط و معیارهای موجود در منابع و لحاظ کردن آن درمشاهدات میدانی، همچنین با نظر سنجی از م علولین وضعیت پارک مشتاق دوم در حاشیه زاینده رود و همجوار با انجمن حمایت از معلولین ضایع نخاعی اصفهان جهت استفاده این قشر مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد. این پارک گرچه نقاط ضعف و موانع بسیاری در دسترسی معلویین دارد اما دارای پتانسیل های بلقوه فراوانیاست که با بهره گیری از ان در کنار رعایتاصول و ضوابط، می تواند به پارکی مطلوب (تعاملی، فراگیر و سلامت ساز) برای معلولین تبدیل شود.

کلیدواژه ها:

گردشگری و تفریح معلولین ، پارک و فضای سبز ، مناسب سازی ، موانع حضور معلولان در فضای شهری ، شبیه سازی معلولیت ، طراحی فراگیر