بررسی فنی گزینه های مختلف روسازی در مناطق گرمسیر

هدف از احداث روسازی برای یک راه تأمین یک سطح صاف و هموار برای وسایل نقلیه است که امکان تردد آنها را در شرایط گوناگون جوی با ایمنی کافی فراهم سازد. علاوه بر آن یک روسازی باید بتواند ضمن تحمل تنش ها و کرنش های ناشی از تکرار بارگذاری مجاز وسایل نقلیه، مقدار این تنش ها و ک رنش ها را تا حد مجاز و قابل تحمل خاک بستر روسازی تقلیل داده و از دوام کافی نیز برخوردار باشد. یکی از مهمترین مسائل موجود در طراحی و اجرای راه های کشور عدم توجه کافی به ضوابط و معیارهای طراحی روسازی و یا استفاده ترکیبی از ضوابط و معیارها با ماخذ گوناگون بوده است که موجب کاهش کیفیت و عمر مفید جاده ها در نتیجه اتلاف سرمایه های ملی شده است. از فاکتورهای خارجی تأثیر گذار بر عملکرد روسازی، ترافیک، شرایط محیطی و تأثیر متقابل آن دو است. مهمترین عامل زیست محیطی دما و درصد رطوبت می باشد. تلفیق فاکتورهای آب و هوایی در طراحی روسازی برای ایجاد یک پروسه طراحی تحلیلی- تجربی بسیار مهم است. در این مقاله به بررسی روسازی آسفالتی، صلب و معکوس در نواحی گرمسیر پرداخته شده و از نظر فنی مورد مقایسه قرار می گیرند. پس از بررسی مشخص گردید نرخ آغاز ترک های خستگی بر اساس دما برای قسمت پائین لایه ی آسفالتی در سواحل جنوبی بیشتر بوده در حالیکه روسازی صلب در منطقه کویری به دلیل گرادیان حرارتی مثبت، بیتر در معرض ابتلا به ترک های خستگی عرضی هستند و در نواحی خلیجی احتمال بیشتری برای ترک خوردگی طولی و گوشه به علت گرادیان دمای منفی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

روسازی ، آب و هوا ، بررسی فنی ، مناطق جنوبی