شیوه های مدیریت رشد شهر با تأکید برکنترل رشد پراکنده

رشد سریع شهرها در سراسر جهان، زمانی اتفاق افتاد که شهرها توانایی ارائه خدمات به جمعیت شهری به سرعت در حال رشد خود را نداشتند و این امر موجب پراکنده رویی و از بین رفتن اراضی لبه شهرها، افزایش شهرک های غیرقانونی و حاشیه ای شد. هر چند رشد شهر مانند هر ارگانیسم دیگر فی نفسه یک پدیده مثب به شمار می رود، ا ما این رشد ناموزون و نامتعادل شهرهاست که یک مسئله محسوب می شود. رشد شهر به مثابه یک فرامسئله متأثر از موضوعات متعدد و متنوع بسیاری است. علاوه بر «عوامل فضایی» موضوعاتی مانند «ساختارهای اجتماعی- اقتصادی»، «تصمیم سازان» (ارگان ها، سازندگان، مالکان)، «تصمیمات» (اهداف، راهبردها، سیاست ها) و نظامات (از قبیل تفکیک زمین و روندهای قانونی) نیز بر رشد شهر اثر گذارند. اصطلاح مدیریت رشد اشاره به اقداماتی که با هدف اعمال محدودیت بر رشد، و یا برای کسانی که تحت تأثیر رشد و یا مدیریت آن هستند، دارد. در این تحقیق که به روش توصیفی انجام گرفته، ضمن نگاهی مختصر به گونه های رشد پراکنده، شیوه های مختلف مدیریت رشد شهر شامل منطقه بندی، مدیریت رشد متمرکز- نامتمرکز، منطقه گرایی در مدیریت رشد شهر، م دیریت رشد به شیوه تعادل در تراکم، مدیریت رشد با استفاده از انتقال حق توسعه و در نهایت شیوه تعیین مرز رشد شهر مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج نشان داد: تأکید ت مامی این شیوه ها بر کنترل استفاده از زمین های اطراف شهرها، حفظ زمین و چشم اندازهای طبیعی برای نسل های آینده با ابزارهای قانونی تشویقی، هدایت و کنترل نظام توسعه در ظرف زمان و مکان، و منطبق بر مبانی برنامه های توسعه شهر است که در این رابطه نقش عاملین حکومت محلی و انطباق و هماهنگی عملکرد دولت های ملی و محلی؛ و سازگاری برنامه مدیریت رشد با بخش های دیگر منجمله همزمانی و هم مکانی رشد با توسعه زیرساخت ها اصلی اساسی است. همچنین، انتخاب یک روش یا شیوه مدیریتی پاسخگو نخواهد بود، بلکه لازم است مسئولین و مدیران شهری برای مدیریت رشد هر شهر با توجه به ویژگی ها و مزیت های نسبی مناطق و شهرهای تحت نظارت خویش، یک یا تلفیقی از شیوه های مذکور را برگزینند.

کلیدواژه ها:

شیوه مدیریت رشد ، مدیریت رشد شهری ، رشد پراکنده