برنامه ریزی محیطی در جهت رشد اقتصادی، کارآفرینی و توسعه پایدار کشور

رشد اقتصادی از دیرباز دغدغه های اصلی سیاست گذاران جوامع مختلف بوده است و از مهمترین مباحث اقتصاد منطقه ای در دهه های اخیر محسوب می شود، بنحوی که بررسی رشد و توسعه مناطق به عنوان یکی از اهداف مهم دولت های محلی مورد توجه قرار گرفته است. همچنین رشد اقتصادی می تواند در تغییر سرمایه فناوری اطلاعات و ارتباطات مؤثر باشد. با مروری بر اقتصاد مناطق مختلف، مشخص می شود که برخی مناطق نسبت به مناطق دیگر دارای عملکرد ا قتصادی بهتری هستند و در مقایسه با میانگین کشور، رشد اقتصادی بالاتری دارند. واقعیت های موجود د ر ایران نشان دهنده آن است که در مناطق مختلف کشور نابرابری هایی در امر تولید وجود دارد. لذا در این مقاله ابتدا نگاهی به جمعیت استانهای کشور داشته ایم و بعد روند تولید ناخالص داخلی استانها (در سالهای 79 و 83) و سهم آنها از تولید ناخالص داخلی کشور م ورد بررسی قرار داده ایم. سپس وضعیت تولید ناخالص داخلی استانها به نسبت جمعیت آنها مقایسه شده است و توانمندی هر استان با پتانسیل جمعیتی آن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است که در نهایت مشخص گردیده است که به دلیل عدم توزیع ع ادلانه و تخصیص بهینه منابع و امکانات شرایط بعضی از استانها نابسامان است در حالیکه در ا ستانهایی مانند تهران بدلیل تمرکز بیش از حد امکانات از وضعیت بسیار مناسب تری برخوردارند. لذا، جهت گیری سرمایه گذاریها در استانها بایستی متناسب با پتانسیل جمعیتی آنان و به بخشهایی که مزیت نسبی دارند صورت پذیرد تا گامی مؤثر جهت توسعه پایدار برداشته شود.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی محیطی ، رشد اقتصادی ، کارآفرینی ، تولید ناخالص داخلی ، نسبت جمعیت ، توسعه پایدار