معماری پایدار و بهره گیری از صالح بومی اقلیم گرم و خشک، نمونه موردی: مسجد جامع سمنان و امامزاده یحیی (ع) سمنان

امروزه توسعه پرشتاب دانش بشری در همه زمینه ها و عرصه های علوم و فناوری و سیر صعودی شگفت انگیز دستاوردهای نوین علمی در اقصی نقاط دنیا بخصوص در عرصه معماری و هنر بگونه ای است که تا میزان قابل توجهی موجبات رفاه و آسایش بشر را فراهم نموده است. اما یکی از کمبودهای موجود که همواره نسل امروز را بطور خواسته یا ناخواسته تهدید می کند عدم وجه به پتانسیل های ناشی از کاربرد مصالح بومی و بعبارت بهتر عدم سازگاری و انطباق معماری با اقلیم آن می باشد. این موضوع یکی از قابلیتهای شاخصی است که در حال حاضر اکثر کشورهای جهان برای دستیابی به آن در تلاشند، چرا که با بهره برداری بهینه از طبیعت و عوامل اقلیمی علاوه بر ارتقاء سطح زندگی و مدیریت صحیحی و سازنده اکوسیستمها می توان شاهد شکل گیری آینده ای سالمتر و امن تر بود. لذا در این مقاله بر آنیم به بیان نقش مهم مصالح بومی در معماری پایدار و معرفی دو نمونه از معماری اقلیم گرم و خشک سمنان بپردازیم که یکی از آنها به دوران گ ذشته بر می گردد که بر خرابه های آتشکده ها ساسانی بنا شده، مسجد جامع سمنان و دیگری مجموعه فرهنگی امامزاد یحیی (ع) است که به تازگی مرمت شده است. در این دو بنا از مصالح بومی منطقه (آجر) بهره برده اند و بنایی پایدار خلق کرده اند و بررسی این دو بنا اهمیت بهره گرفتن از مصالح بومی را در خلق معماری پایدار بیان می نمایند. در مسیر تحقیق از مدارک کتابخانه ای و اسنادی و همچنین از روش های میدانی استفاده نموده ایم.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، مصالح بومی ، مسجد جامع سمنان ، امامزاده یحیی (ع)