حمل و نقل آمونیاک

آمونیاک، مهمترین ترکیب هیدروژنه ازت بوده که در طبیعت از تجزیه مواد آلی ازت دار حاصل می‌گردد. این ماده، گازیست بی‌رنگ با مزه فوق‌العاده تند و زننده که اشک‌آور و خفه‌کننده نیز می‌باشد. گاز آمونیاک از هوا سبک‌تر بوده، به‌سهولت به مایع تبدیل می‌شود. آمونیاک، گازیست قابل اشتعال و حدود اشتعالش 16 تا 25 درصد حجمی گاز آمونیاک در هوا می‌باشد. حضور مواد نفتی و دیگر مواد قابل اشتعال ، خطر حریق را افزایش می‌دهند. محلول غلیظ اکسید نقره از محلول آمونیاک حل شده و تولید CNOAg می‌نماید که ماده ای شدیداً قابل انفجار است. همچنین گاز آمونیاک در اثر حرارت از 400 درجه به بالا تجزیه شده، تولید هیدروژن می‌نماید. این ماده سبب تحریکات سیستم تنفسی ، ‌پوست و چشم شده و با آسیب رساندن به ریه‌ها می شود. در اثر مواجهه با حجم زیاد این گاز می‌تواند سبب مرگ شود. در صورت تماس با آمونیاک مایع، سوختگی شدید در محل تماس ایجاد می‌گردد. آستانه مجاز مواجهه با آن 50ppm است و جهت کمکهای اولیه، قسمتهای آلوده سطح بدن را با آب و صابون شسته و چشمها را نیز با آب فراوانی شستشو داد و به پزشک مراجعه نمود. نگهداری آن در مخازن اتمسفری و در دمای کمتر از 26C º بایستی انجام شود و نبایستی تحت تاثیر مستقیم آفتاب باشند و لازم است به سیستم ضد جرقه الکتریسیته و سیستم اتصال به زمین مجهز باشند. از مخازن مسی، آلیاژهای آلومینیوم، روی ویا سطوح گالوانیزه برای نگهداری آن نبایستی استفاده نمود .آمونیاک باید در سیلندرهای استیل نگهداری و توسط تانکرهای مخصوص آن حمل گردد. باید سعی نمود از رسیدن تنشهای فیزیکی و حرارت زیاد به ظروف محتوی آمونیاک جلوگیری شود. انبار و محل نگهداری آن باید مقاوم در برابر حریق بوده و دارای سیستم اعلام و اطفاء اتوماتیک باشد. آمونیاک باید جدا از موادی چون گازهای اکسید کننده، کلر، برم، ید و اسیدها نگهداری شود.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل ، آمونیاک ، خطر