جستاری درباره نقش خیرین در استقلال مراکز آموزش عالی

برای ما ایرانی ها که روزگار خوش و ناخوش دانشگاه را در فواصل بسیار کوتاه تجربه کردهایم، سخن گفتن از آیندۀ بهتر گاه به سخن گفتن از گذشته نوستالژیک نه چندان دور گره می خورد و خواه ناخواه آینده و گذشته مان در موضوعات متعدد یکی می شود. این تجربه، چندان همتای مشابهی در دنیا ندارد و از همین رو برای خود نغز است و شنیدنی. با همه این احوال، این روزگار خوش و ناخوش در موضوع استقالل دانشگاه ها از مجرای مشارکت خیرین غیردولتی و بدون نظارت و دخالت بخش حاکمیتی چندان خاطرهای برای گفتن ندارد و نمی تواند به قوت دیگر موضوعاتی چون زندگی دانشگاهی، اعتبار مدرک های دانشگاهی، فعالیت های بین المللی و غیره سخنانی نغز برای گفتن داشته باشد. اما چرا آیا چون این مقوله در آن روزگار رایج نبود یا آنکه ساخت های اجتماعی و دیوان سالاری آن روزگار و میل به تصدیگری دولت و حاکمیت چنین مقوله ای را برنمی تافت. این نوشتار تالش دارد ضمن بازخوانی تاریخ ورود محدود و معدود خیرین به حوزه آموزش عالی در سدۀ اخیر، زمینه های فرهنگی و اجتماعی ورود آنها به موضوع مدیریت دانش را به عنوان الگویی برای استقلال آتی دانشگاه ها در ایران ارائه دهد.