بررسی تغییرات کیفی آب های زیرزمینی از لحاظ شرب (مطالعه موردی: آبخوان دشت داریان فارس)

تغییرکیفیت منابع آبی و افزایش سریع شوری و آلودگی آب در حال حاضر خطری بزرگ در راه توسعه کشاورزی بخصوص در اراضی خشک میباشد. مدیریت بهینه منابع آبی و حفظ و ارتقای کیفیت آنها نیازمند وجود اطلاعات در زمینه موقعیت، مقدار و پراکنش محلهای نمونه برداری از نظر منابع زیر زمینی و سطحی در یک منطقه جغرافیایی معین میباشد. این تحقیق در آبخوان آبرفتی دشت داریان که در غرب حوضه آبریز دریاچه بختگان- طشک قرار دارد صورت گرفته و هدف از آن مطالعه تغییرات کیفی و مکانی خصوصیات آبهای زیر زمینی در یک دوره 5 ساله (1390-1385) بر اساس داده های 9 چاه بهره برداری از نظر پارامترهای EC، TDS، pH و HNO3 با مشخص کردن دوره خشک در منطقه مورد مطالعه و پهنه بندی آبهای زیر زمینی منطقه جهت مصارف شرب می باشد. نتایج نشان داد که مقدار EC و TDS از غرب (منطقه تغذیه) به سمت شرق (منطقه تخلیه) آبخوان آبرفتی به صورت تدریجی و در قسمت شمال شرق به میزان زیاد افزایش یافته است. همچنین مقدار pH از غرب به شرق افزایش می یابد و اسیدیته آب های منطقه منشأ طبیعی دارد. در حالی که غلظت نیترات از غرب (منطقه تغذیه) به سمت جنوب، شرق و جنوب شرق (منطقه تخلیه) افزایش می یابد. علاوه بر این نتایج نشان داد که از نظر شرب، آبهای زیر زمینی منطقه براساس دیاگرام شولر اکثراٌ دارای کیفیت شرب خوب تا قابل قبول می- باشند اما براساس استاندارد مهندسی آب کشور، 3/2 کیلومتر مربع از آبخوان دارای کیفیت خوب تا مناسب و 75/110 کیلومتر مربع دارای کیفیت نامناسب تا بد می باشند. این نشان میدهد که استاندارد مهندسی آب کشور دقیق ترین روش کیفی از جهت مصرف شرب می باشد.

کلیدواژه ها:

آلودگی ، آبخوان ، چاههای بهره برداری ، دشت داریان ، شوری ، کیفیت آب